Bizet: Carmen, WD 31 / Act 2 - "La fleur que tu m'avais jetée" - Jonas Kaufmann, Prague Philharmonic Orchestra, Marco Armiliato

Ou, tu m’entendras!

Je le veux!

La fleur que tu m’avais jetee,

Dans ma prison m’etait restee.

Fletrie et seche, cette fleur

Gardait toujours sa douce odeur;

Et pendant des heures entieres,

Sur mes yeux, fermant mes paupieres,

De cette odeur je m’enivrais

Et dans la nuit je te voyais!

Je me prenais a te maudire,

A te detester, a me dire:

Pourquoi faut-il que le destin

L’ait mise la sur mon chemin?

Puis je m’accusais de blaspheme,

Et je ne sentais en moi-meme,

Je ne sentais qu’un seul desir,

Un seul desir, un seul espoir:

Te revoir, o Carmen, ou, te revoir!

Car tu n’avais eu qu’a paraitre,

Qu’a jeter un regard sur moi,

Pour t’emparer de tout mon etre,

O ma Carmen!

Et j’etais une chose a toi

Carmen, je t’aime!

Of je hoort me!

Dat wil ik!

De bloem die je naar me gooide,

In mijn gevangenis werd ik achtergelaten.

Verdord en verdroogd, deze bloem

Behield nog steeds zijn zoete geur;

En urenlang

Op mijn ogen, mijn oogleden sluitend,

Van deze geur werd ik dronken

En in de nacht zag ik je!

Ik betrapte mezelf erop dat ik je vervloekte,

Om je te haten, om me te vertellen:

Waarom moet het lot?

Zet je haar in de weg?

Toen beschuldigde ik mezelf van godslastering,

En ik voelde niet in mezelf,

Ik voelde maar één verlangen,

Eén verlangen, één hoop:

Tot ziens, o Carmen, of, tot ziens!

Omdat je alleen maar hoefde te verschijnen,

Wat moet je naar mij kijken,

Om mijn hele wezen over te nemen,

O mijn Carmen!

En ik was een ding van jou

Carmen, ik hou van je!