The Ballad Of Barbara - Johnny Cash

In a southern town where I was born

That’s where I got my education

I worked in the fields and I walked in the woods

And I wondered at creation.

I recall the sun in a sky of blue

And the smell of green things growin'

And the seasons chang’d and I lived each day

Just the way the wind was blowin'.

Then I heard of a cultured city life

Breath takin' lofty steeples

And the day I called myself a man

I left my land and my people.

And I rambled north and I rambled east

And I tested and I tasted

And a girl or two, took me round and round

But they always left me wasted.

In a world that’s all concrete and steel

With nothin' green ever growin'

Where the buildings hide the risin' sun

And they blocked the free winds from blowin.

Where you sleep all day and you wake all night

To a world of drink and laughter

I met that girl that I was sure would be

The one that I was after.

In a soft blue gown and formal tux

Beneath that lofty steeple

He said, «Do you Barbara, take this man,

Will you be one of his people?»

And she said, «I will."and she said, «I do.»

And the world looked mighty pretty

And we lived in a fancy downtown flat

'Cause she loved the noisy city.

But the days grew cold beneath a yellow sky

And I longed for green things growin'

And the thoughts of home and the people there

But she’d not agreed to goin'.

Then her hazel eyes turned away from me

With a look that wasn’t pretty

And she turned into concrete and steel

And she said, «I'll take the city.»

Now the cars go by on the interstate

And my pack is on my shoulder

But I’m goin' home, where I belong

Much wiser now and older.

In een zuidelijke stad waar ik geboren ben

Dat is waar ik mijn opleiding heb genoten

Ik werkte op het land en ik liep door het bos

En ik vroeg me af bij de schepping.

Ik herinner me de zon in een blauwe lucht

En de geur van groene dingen die groeien

En de seizoenen veranderden en ik leefde elke dag

Precies zoals de wind waaide.

Toen hoorde ik van een beschaafd stadsleven

Adembenemende torenspitsen

En de dag dat ik mezelf een man noemde

Ik verliet mijn land en mijn volk.

En ik liep naar het noorden en ik liep naar het oosten

En ik testte en ik proefde

En een meisje of twee namen me rond en rond

Maar ze lieten me altijd verspild achter.

In een wereld die helemaal van beton en staal is

Met niets groen ooit growin'

Waar de gebouwen de opkomende zon verbergen

En ze zorgden ervoor dat de vrije wind niet kon waaien.

Waar je de hele dag slaapt en de hele nacht wakker wordt

Naar een wereld van drinken en lachen

Ik ontmoette dat meisje waarvan ik zeker wist dat het zou zijn

Degene die ik zocht.

In een zachtblauwe jurk en een formele smoking

Onder die hoge toren

Hij zei: «Ben jij Barbara, neem deze man,

Word jij een van zijn mensen?»

En ze zei: "Ik zal." en ze zei: "Ik doe."

En de wereld zag er machtig mooi uit

En we woonden in een chique flat in het centrum

Omdat ze van de lawaaierige stad hield.

Maar de dagen werden koud onder een gele lucht

En ik verlangde naar groene dingen die groeien

En de gedachten van thuis en de mensen daar

Maar ze had er niet mee ingestemd om te gaan.

Toen wendden haar bruine ogen zich van me af

Met een look die niet mooi was

En ze veranderde in beton en staal

En ze zei: "Ik zal de stad innemen."

Nu rijden de auto's voorbij op de snelweg

En mijn rugzak zit op mijn schouder

Maar ik ga naar huis, waar ik thuishoor

Veel wijzer nu en ouder.