Mary Of The Wild Moor - Johnny Cash

Was on one cold winter’s night

And the wind blew across the wild moor

Poor Mary came wand’ring with a child in her arms

And she stopped at her own father’s door.

Oh, father, oh father, she cried

Come down and open the door

Or this child in my arms, will perish and die

From the winds that blow across the wild moor.

Oh why did I leave this fair spot

Where once I was happy and free

This wide world to roam, with no friends or no home

And no one to have pity on me.

But the father was deaf to her cry

Not the sound of her voice, did he hear

For the watch dogs did howl and the village bells tolled

And the winds blew across the wild moor.

Oh, how the old man must have felt

When he opened the door, the next morn'

And found Mary dead, but the child still alive

Clasped close in it’s dead mother’s arms.

In anguish, he pulled his gray hair

And the tears, down his cheeks, they did pour

When he saw how that night, they had perished and died

From the winds that blow across the wild moor.

The old man, his life, pined away

And the child, to it’s mother, went soon

And no one they say, lives there to this day

And the old house, to ruin, has gone.

But the villagers point out the spot

And the willows droop over the door

Where poor mary died, once a sweet village bride

From the winds that blow across the wild moor.

Was op een koude winternacht

En de wind blies over de wilde heide

Arme Mary kwam rond met een kind in haar armen

En ze stopte voor de deur van haar eigen vader.

Oh, vader, oh vader, ze huilde

Kom naar beneden en open de deur

Of dit kind in mijn armen zal omkomen en sterven

Van de wind die over de wilde heide waait.

Oh waarom heb ik deze mooie plek verlaten?

Waar ik ooit gelukkig en vrij was

Deze wijde wereld om te zwerven, zonder vrienden of geen huis

En niemand heeft medelijden met mij.

Maar de vader was doof voor haar gehuil

Niet het geluid van haar stem, hoorde hij?

Want de waakhonden huilden en de dorpsklokken luidden

En de wind blies over de woeste heide.

Oh, wat moet de oude man zich gevoeld hebben

Toen hij de deur opendeed, de volgende morgen

En vond Mary dood, maar het kind leefde nog

Dichtgeklemd in de armen van zijn dode moeder.

In angst trok hij aan zijn grijze haar

En de tranen stroomden over zijn wangen, ze stroomden

Toen hij zag hoe die nacht, waren ze omgekomen en gestorven

Van de wind die over de wilde heide waait.

De oude man, zijn leven, kwijnde weg

En het kind, naar zijn moeder, ging snel

En niemand zegt ze, woont daar tot op de dag van vandaag

En het oude huis, om te ruïneren, is verdwenen.

Maar de dorpelingen wijzen de plek aan

En de wilgen hangen over de deur

Waar arme Mary stierf, ooit een lieve dorpsbruid

Van de wind die over de wilde heide waait.