Berlin 38 (Next Year in Jerusalem) - Jerusalem

I was twenty-five in Berlin '38.

I had just bought a little store, and the war was close

Then I met her, Rebekah with her wonderful smile.

And I was in love, and she was in love — the future was ours

We married soon, and Joseph and Sarah came.

We loved them so, our dream came true.

Clouds gathered dark, I couldn’t understand it.

I simply didn’t see it, I should have, but I didn’t.

Under the star, my heart beats there — it was just because of the star.

Next year in Jerusalem, next year in Jerusalem.

And late one night, I woke up from the noise in the street.

People were shouting, people were running in the stairs.

They knocked on the door, and then they came rushing in

with guns and no compassion, they said;

«You have to come, one suitcase that’s all, you must go now»

We ran down the stairs.

Joseph wasn’t fast enough, they kicked him and he fell, and he was only three.

I picked him up, and took him in my arms.

They took us to the train, they packed us like cattle.

Rebekah squeezed my hand, she said;

«We must stay together no matter what happens»

How can I describe?

Cause when we arrived, they took Rebekah and the children aside,

and we all cried.

She looked at me, I’ll never forget her eyes, she said;

«I'll take care of the

children»

And then they were gone, gone…

Next year in Jerusalem, next year in Jerusalem.

We must not forget, we can Never forget.

Because of the star, we must not forget.

Ik was vijfentwintig in Berlijn '38.

Ik had net een winkeltje gekocht en de oorlog was dichtbij

Toen ontmoette ik haar, Rebekka met haar prachtige glimlach.

En ik was verliefd, en zij was verliefd - de toekomst was van ons

We trouwden snel en Joseph en Sarah kwamen.

We hielden zo van ze, onze droom kwam uit.

De wolken werden donker, ik begreep het niet.

Ik zag het gewoon niet, ik had het moeten zien, maar ik deed het niet.

Onder de ster klopt mijn hart daar - het was gewoon vanwege de ster.

Volgend jaar in Jeruzalem, volgend jaar in Jeruzalem.

En laat op een avond werd ik wakker van het lawaai op straat.

Mensen schreeuwden, mensen renden de trappen op.

Ze klopten op de deur en toen kwamen ze binnenstormen

met geweren en zonder mededogen, zeiden ze;

«Je moet komen, één koffer, dat is alles, je moet nu gaan»

We renden de trap af.

Joseph was niet snel genoeg, ze schopten hem en hij viel en hij was nog maar drie.

Ik pakte hem op en nam hem in mijn armen.

Ze namen ons mee naar de trein, ze pakten ons op als vee.

Rebekka kneep in mijn hand, zei ze;

"We moeten bij elkaar blijven, wat er ook gebeurt"

Hoe kan ik beschrijven?

Want toen we aankwamen, namen ze Rebekka en de kinderen apart,

en we huilden allemaal.

Ze keek me aan, ik zal haar ogen nooit vergeten, zei ze;

«Ik zorg voor de

kinderen"

En toen waren ze weg, weg...

Volgend jaar in Jeruzalem, volgend jaar in Jeruzalem.

We mogen niet vergeten, we kunnen nooit vergeten.

Vanwege de ster mogen we niet vergeten.