Le Matelot - Jean-Louis Murat

Tu n’aimes plus mon impatience

Tu n’aimes plus mes défauts

Tu n’aimes plus mon exubérance

Dieu quelle cacophonie

Où est passée la voix du ténor?

Où est la mélodie?

Quelle fièvre quelle vengeance

A fait de ta mémoire son lit?

Tu n’aimes plus même mes silences

Mon masque grave t’ennuie

Nous n’avons plus la même patience

Pour les mêmes ennemis

Aux mêmes jours la même errance

Oh !

quelle tragédie

Quelle envie quelle indécence

Nous jette en amour comme maudits?

Je suis toujours quoi que tu penses

Toujours ton matelot

Je n’ai que toi quand ça balance

Quand ça tangue un peu trop

Range au fourreau ta méfiance

Est-il utile de dire les mots?

Quoi retourner à Florence

Prendre le contrôle de ta peau?

Viens ma vie viens clémence

J’attends Roc de Cussau

Viens de cette même nonchalance

Qui sait toujours me mettre k.

o

Où est passée la romance?

Où est le matelot?

Dieu sait que ton fer de lance

Est planté assez profond dans ma peau

Je houdt niet langer van mijn ongeduld

Je houdt niet meer van mijn gebreken

Je houdt niet langer van mijn uitbundigheid

God wat een kakofonie

Waar is de stem van de tenor gebleven?

Waar is de melodie?

Welke koorts, welke wraak?

Maakte je herinnering zijn bed?

Je houdt niet eens meer van mijn stiltes

Mijn serieuze masker verveelt je

We hebben niet meer hetzelfde geduld

Voor dezelfde vijanden

Op dezelfde dagen dezelfde omzwervingen

Oh !

wat een ramp

Wat benijd, welke onfatsoenlijkheid?

Gooi ons in de liefde als vervloekt?

Ik ben nog steeds wat je denkt

Altijd je matroos

Ik heb je alleen als het schommelt

Wanneer het een beetje te veel schommelt

Omhul je wantrouwen

Is het de moeite waard om de woorden te zeggen?

Wat terug te keren naar Florence

Controle over je huid?

Kom mijn leven, kom genade

Ik wacht op Roc de Cussau

Kom uit diezelfde nonchalance

Wie weet me altijd k te zetten.

oh

Waar is de romantiek gebleven?

Waar is de matroos?

God kent je speerpunt

Is diep genoeg in mijn huid geplant