La Fin Du Parcours - Jean-Louis Murat

Assis sur un banc j’attends un mirage

L’impossible voyage et le tourment me rattrape

Me détraque le grand vent m’attaque

Je sens la beauté m'échapper

Rongé je me sens esquinté

J’ai des visions de prisons brutales

Comme Pilate je sens la mise à sac

C’est la fin du parcours

J’aime errer dans le noir sans espoir

Je suis les orages pour être foudroyé sans impact

J’ai le corps soudain assassin

Compact perdu pour l’attaque

C’est la fin du parcours

Quelque chose m'échappe mes réflexes se détraquent

Contraint je vomis toujours plus loin de la vie

Mais j’ai autant de désir qu’un vampire

Qu’un yack j’ai le désir intact

C’est la fin du parcours

Et l’allure s’appauvrit se singe à l’envie

Le cœur s’affale dans le très banal

L’amplitude s’oublie entre les instants de vie

Puis on trouve normal d’avoir toujours plus mal

C’est la fin du parcours

Les muscles se lassent le sourire se fane

La peau au contact moins vite se rétracte

Le goût se trahit les couleurs s’assombrissent

Les passions se chapardent dans d'étranges histoires

Puis un fossé grandit à la jeunesse on envie

L’irruption brutale du désir animal

Et le corps trahit cheveux dents un souci

Par instants on trouve normal dans le cœur une balle

C’est la fin du parcours

Dans les chansons tout est dit

Trois ou quatre ont suffit

C'était le dernier bal

Bonsoir et bye bye

Zittend op een bank wacht ik op een luchtspiegeling

De onmogelijke reis en de kwelling halen me in

Breekt me neer, de grote wind valt me ​​aan

Ik voel de schoonheid aan me ontsnappen

Opgegeten voel ik me gekneusd

Ik heb visioenen van wrede gevangenissen

Net als Pilatus voel ik de plundering

Het is het einde van de reis

Ik hou ervan om in het donker rond te dwalen zonder hoop

Ik ben de stormen die moeten worden neergeslagen zonder impact

Ik heb het plotseling moorddadige lichaam

Compact verloren voor de aanval

Het is het einde van de reis

Er ontgaat me iets, mijn reflexen raken in de war

Gedwongen kots ik nog verder van het leven

Maar ik heb net zoveel verlangen als een vampier

Dat een jak ik het intacte verlangen heb

Het is het einde van de reis

En de allure wordt verarmd zoals het wil

Het hart zinkt weg in het alledaagse

De amplitude is vergeten tussen de momenten van het leven

Dan vinden we het normaal om altijd meer pijn te hebben

Het is het einde van de reis

De spieren worden moe, de glimlach vervaagt

Huid bij contact trekt langzamer terug

De smaak verraadt de kleuren donkerder

Passies stelen in vreemde verhalen

Dan groeit er een kloof in de jeugd die we benijden

De plotselinge uitbarsting van dierlijk verlangen

En het lichaam verraadt haar tanden een zorg

Soms vind je normaal in het hart een kogel

Het is het einde van de reis

In de liedjes wordt alles gezegd

Drie of vier was genoeg

Het was de laatste bal

Goedenavond en tot ziens