L'ange Déchu - Jean-Louis Murat

Je jette une orange vers l’astre mort

Quand s'éveille l’ange

Dans mon pauvre corps

J’arrache les pierres au mur épais

Du tombeau de terre où tu m’as jeté

Je monte à grand-peine

Par les chemins

Que prennent les reines

Les assassins

Dans cet univers de cendres

Où aimer n’existe pas

Parfois je prie mon ange

Eh, ne m’oublie pas

Chaque jour les nostalgies

Nous rongent

Sans retour nous dérivons

Privés de tout retour

Je crains tant le souffle

Du temps sur moi

J’ai connu sa bouche dans l’au-delà

Fais de mon âme une branche

De mon corps un talus

Mais Dieu apaise l’ange

L’ange déchu

Ik gooi een sinaasappel naar de dode ster

wanneer de engel wakker wordt

In mijn arme lichaam

Ik scheur de stenen van de dikke muur

Van het graf van de aarde waar je me gooide

ik klim bijna niet

langs de paden

Wat nemen de koninginnen?

De moordenaars

In deze wereld van as

Waar liefde niet bestaat

Soms bid ik tot mijn engel

Hé, vergeet me niet

Elke dag nostalgie

We eten weg

Zonder terugkeer drijven we af

Beroofd van enige terugkeer

Ik ben zo bang voor de adem

Tijd voor mij

Ik kende zijn mond in het hiernamaals

Maak van mijn ziel een tak

Van mijn lichaam een ​​dijk

Maar God kalmeert de engel

De gevallen engel