Goodbye to All That - Itoldyouiwouldeatyou

My name is Joey, and you’re with me now

I will love you forever on my own

There were five trees in the garden and each was perfect;

green and beautiful

trees surrounded all the animals and all the animals.

There were a hare and a

rabbit who had the same favourite everything: they ate the same lettuce,

they liked the same parts of the garden and they never, ever went to bed

without first sorting out their arguments.

And while they did have arguments,

they were very, very safe arguments.

When I say an argument can be 'safe' I

refer to when the two people arguing have a prior agreement that however

difficult the conversation should get and whatever silly things they might say,

neither of them will run away

The hare and the rabbit met under the chestnut tree.

While they were both quite

nervous and soft mammals, they both liked making people laugh so they ended up

talking all night.

They loved each other right away.

Their skills complemented

each other: the hare was very good at finding tasty hay and the rabbit was

excellent at distracting the other animals while they took it back to their

little home

It wasn’t a very good home, it was much much more like a house than a home.

It was cold and draughty and sometimes all the water just ran hot.

But sometimes it is possible to hide a home inside a house, and that is what

the rabbit and the hare did.

They picked the perfect room and made it their

home.

It was covered in blankets and pillows, and everything was in lovely

bright colours.

In their home they were happy.

They were worried that the

happiness they brought each other was the only happiness of its kind and so

they were very careful not to lose each other.

Happiness can be just as scary

as sadness because it is far easier to lose.

They tried to make up their own

language but neither of them were very good at remembering the words so they

just ended up speaking normally

«I love you.»

said the hare

And «I love you.»

said the rabbit

And they really did love each other

But no two people can be together forever and this was the case with the hare

and the rabbit, so the rabbit said goodbye:

«We don’t look alike.

We don’t look alike at all but our faces match exactly.

I wonder why that happens.

We’re very different animals but sometimes seeing

you feels far more familiar than a mirror.

I feel better for having you in my

life and I want, really, to say thank you.

I’ve felt fear before but never like

that of losing you.

I’ve felt loss before and thought it was painful,

but I have never missed you because you have always been there.

You have gone by different names like 'eyes' and 'breath' and 'heart' but you

are always there.

And this is it I suppose.

We still have our health,

and our hearts, though depleted, will get better again

But I’ve never missed someone before they left before.

There’s a smell on my

covers that I hope never goes away.

There’s a stain on our duvet that I hope

never washes out and somewhere in a part of the world that you have to listen

very closely to hear, there’s a version of us that will stay here for much

longer.

There, forever: our hearts.

Our hearts in sound forever.»

Mijn naam is Joey en je bent nu bij mij

Ik zal voor altijd van je houden in mijn eentje

Er waren vijf bomen in de tuin en elk was perfect;

groen en mooi

bomen omringden alle dieren en alle dieren.

Er waren een haas en een

konijn dat overal dezelfde favoriet had: ze aten dezelfde sla,

ze hielden van dezelfde delen van de tuin en gingen nooit naar bed

zonder eerst hun argumenten op een rijtje te zetten.

En hoewel ze ruzie hadden,

het waren zeer, zeer veilige argumenten.

Als ik zeg dat een argument 'veilig' kan zijn, I

verwijzen naar wanneer de twee mensen die ruzie maken, vooraf hebben afgesproken dat

moeilijk het gesprek zou moeten worden en wat voor domme dingen ze ook zouden zeggen,

geen van beiden zal weglopen

De haas en het konijn ontmoetten elkaar onder de kastanjeboom.

Terwijl ze allebei behoorlijk waren

nerveuze en zachte zoogdieren, ze vonden het allebei leuk om mensen aan het lachen te maken, dus ze eindigden

de hele nacht praten.

Ze hielden meteen van elkaar.

Hun vaardigheden aangevuld

elkaar: de haas was erg goed in het vinden van lekker hooi en het konijn was

uitstekend in het afleiden van de andere dieren terwijl ze het terug naar hun

klein huis

Het was geen erg goed huis, het was veel meer een huis dan een huis.

Het was koud en tochtig en soms werd al het water gewoon heet.

Maar soms is het mogelijk om een ​​huis in een huis te verbergen, en dat is wat

het konijn en de haas deden dat.

Ze kozen de perfecte kamer en maakten er hun

thuis.

Het was bedekt met dekens en kussens, en alles was in mooie

felle kleuren.

In hun huis waren ze gelukkig.

Ze waren bang dat de

geluk dat ze elkaar brachten was het enige geluk in zijn soort en dus

ze waren erg voorzichtig om elkaar niet te verliezen.

Geluk kan net zo eng zijn

als verdriet omdat het veel gemakkelijker is om te verliezen.

Ze probeerden hun eigen te verzinnen

taal, maar geen van beiden waren erg goed in het onthouden van de woorden, dus ze

heb uiteindelijk gewoon normaal gesproken

"Ik houd van jou."

zei de haas

En ik houd van je."

zei het konijn

En ze hielden echt van elkaar

Maar geen twee mensen kunnen voor altijd samen zijn en dit was het geval met de haas

en het konijn, dus het konijn nam afscheid:

«We lijken niet op elkaar.

We lijken niet allemaal op elkaar, maar onze gezichten komen precies overeen.

Ik vraag me af waarom dat gebeurt.

We zijn heel verschillende dieren, maar soms zien we

je voelt je veel vertrouwder dan een spiegel.

Ik voel me beter omdat ik je in mijn heb

leven en ik wil je echt bedanken.

Ik heb eerder angst gevoeld, maar nooit leuk gevonden

dat van jou te verliezen.

Ik heb eerder verlies gevoeld en dacht dat het pijnlijk was,

maar ik heb je nooit gemist omdat je er altijd bent geweest.

Je hebt verschillende namen gebruikt, zoals 'ogen' en 'adem' en 'hart', maar jij

zijn er altijd.

En dit is het denk ik.

We hebben nog steeds onze gezondheid,

en onze harten, hoewel uitgeput, zullen weer beter worden

Maar ik heb nog nooit iemand gemist voordat ze weggingen.

Er hangt een geur op mijn

covers waarvan ik hoop dat ze nooit verdwijnen.

Ik hoop dat er een vlek op ons dekbed zit

spoelt nooit uit en ergens in een deel van de wereld dat je moet luisteren

heel goed om te horen, er is een versie van ons die hier nog lang zal blijven

langer.

Daar, voor altijd: ons hart.

Onze harten klinken voor altijd.»