The Talisman - Iron Maiden

When I stand and look

About the port

And contemplate my life, will I Ever see my countrymen again?

As the captain calls us on the deck

I take my things and walk

To the harbourside, I glance back

One last time.

Fleeing our nation, our problems

We leave behind.

Ships by the tenfold sail

Out on the tide.

We are pleased to be out and

Embracing the open sea.

Free from our troubles

And more free from thee.

Inheritors unfulfilled reason

Behind us.

We flee from what is not what

Is will be.

We flee the earth and face our

Harsh reality.

Will death be low mist that

Hangs on the sea?

We run from the evil tongues, rash

Judgements, selfish men

Never to be seen on these

Shores again.

As we sail into oceansize

And lose sight of all land

A face of contentment

Around in the air.

We’re off now to Seek all our fortunes.

To the land of our dreams.

Riding the waves and the storm

Is upon us.

The winds lash the sails but

The ropes keep them tight.

Off in the distance a dark cloud

Approaching.

None could imagine what there

Was to come.

No, there’s no one going back.

No, there’s not a second chance.

As we strap onto the side

We pray to God that we don’t die.

As we ride the rough seas,

As we soak from the ocean waves,

I just hope for all our lives

And pray that I survive.

Four ships are lost in the

Stormy conditions.

The spirits of the sunken crews,

Their phantoms follow us.

Spirits, sails, they drive us on Through the all consuming waves.

Cold mortality, no weapon

Against these ever raging seas.

Four leagues and ten and we Hit storms again.

We just can’t get away from

The eye of the storm.

The birds outsoar the raging storm

But we cannot escape it.

Abandoned earth that we Now crave

Is many leagues from safe.

Holding on for our dear lives

And we’re praying once again.

Rotten luck or just jonahed?

The talisman is in my hand.

Limbds fatigues, trembling with cold.

Blinded from the sea spray salt.

Clasping anything we can hold.

Heave’s rain upon us falls.

Twenty days without a meal

And ten without fresh water still.

Those that didn’t die in storms

The scurvy rest did slaughter.

Westwards the tide.

Westwards we sail on.

Westwards the tide.

Sail by the talisman.

We approach the other side

Of the ocean with the tide

In our favour just for once.

Welcome greeting, our new land.

The elation in our hearts,

The excitement in our veins

As we sail towards the coastline

Of our golden promised land.

Weary limbs fatigued away.

I have no life left in me.

No more strength and nothing

Left to give.

Must find the will to live.

Never thought that we could

Make it.

Truly sight of shores divine.

The sickness I am dying from.

Never wanted it to end this way.

Westwards the tide.

Westwards we sail on.

Westwards the tide.

Sail by the talisman.

Als ik sta en kijk

Over de haven

En denk eens na over mijn leven, zal ik ooit mijn landgenoten terugzien?

Terwijl de kapitein ons roept op het dek

Ik pak mijn spullen en loop

Naar de haven, ik kijk terug

Een laatste keer.

Onze natie ontvluchten, onze problemen

We laten achter.

Schepen met het tienvoudige zeil

Op het tij.

We zijn blij dat we buiten zijn en

De open zee omarmen.

Vrij van onze problemen

En meer vrij van u.

Erfgenamen onvervulde reden

Achter ons.

We vluchten voor wat niet is wat

Is zal zijn.

We ontvluchten de aarde en kijken naar onze

Harde realiteit.

Zal de dood lage mist zijn dat?

Hangt aan de zee?

We rennen weg van de boze tongen, uitslag

Oordelen, egoïstische mannen

Nooit te zien op deze

Weer kusten.

Terwijl we de oceaan in zeilen

En alle land uit het oog verliezen

Een gezicht van tevredenheid

Rond in de lucht.

We gaan nu op zoek naar al ons fortuin.

Naar het land van onze dromen.

De golven en de storm berijden

Is bij ons.

De winden slaan de zeilen maar

De touwen houden ze strak.

In de verte een donkere wolk

nadert.

Niemand kon zich voorstellen wat daar

Zou komen.

Nee, er gaat niemand terug.

Nee, er is geen tweede kans.

Terwijl we ons aan de zijkant vastmaken

We bidden tot God dat we niet sterven.

Terwijl we over de ruwe zeeën varen,

Terwijl we van de golven van de oceaan genieten,

Ik hoop gewoon voor ons hele leven

En bid dat ik het overleef.

Vier schepen gaan verloren in de

Stormachtige omstandigheden.

De geesten van de gezonken bemanningen,

Hun fantomen volgen ons.

Geesten, zeilen, ze drijven ons voort door de alles verterende golven.

Koude sterfte, geen wapen

Tegen deze altijd woeste zeeën.

Vier competities en tien en we hebben weer stormen.

We kunnen gewoon niet wegkomen van

Het oog van de storm.

De vogels overtreffen de razende storm

Maar we kunnen er niet aan ontsnappen.

Verlaten aarde waar we nu naar hunkeren

Is veel competities van veilig.

Vasthouden voor ons dierbare leven

En we bidden nog een keer.

Rotte pech of gewoon jona?

De talisman heb ik in mijn hand.

Ledematen vermoeid, trillend van de kou.

Verblind door het zeezout.

Alles wat we kunnen vasthouden vastpakken.

De regen valt op ons.

Twintig dagen zonder maaltijd

En tien zonder vers water nog steeds.

Degenen die niet stierven in stormen

De scheurbuik rust werd geslacht.

Westwaarts het getij.

Westwaarts varen we verder.

Westwaarts het getij.

Vaar langs de talisman.

We naderen de andere kant

Van de oceaan met het getij

Voor één keer in ons voordeel.

Welkomstgroet, ons nieuwe land.

De opgetogenheid in ons hart,

De opwinding in onze aderen

Terwijl we naar de kust varen

Van ons gouden beloofde land.

Vermoeide ledematen vermoeiden weg.

Ik heb geen leven meer in mij.

Geen kracht meer en niets

Links om te geven.

Moet de wil vinden om te leven.

Nooit gedacht dat we dat zouden kunnen

Maak het.

Echt zicht op goddelijke kusten.

De ziekte waaraan ik sterf.

Ik heb nooit gewild dat het op deze manier zou eindigen.

Westwaarts het getij.

Westwaarts varen we verder.

Westwaarts het getij.

Vaar langs de talisman.