Rime of the Ancient Mariner - Iron Maiden

Hear the rime of the ancient mariner

See his eye as he stops one of three

Mesmerises one of the wedding guests

Stay here and listen to the nightmares of the sea.

And the music plays on, as the bride passes by Caught by his spell and the mariner tells his tale.

Driven south to the land of the snow and ice

To a place where nobody’s been

Through the snow fog flies on the albatross

Hailed in God’s name, hoping good luck it brings.

And the ship sails on, back to the North

Through the fog and ice and the albatross follows on.

The mariner kills the bird of good omen

His shipmates cry against what he’s done

BUt when the fog clears, they justify him

And make themselves a part of the crime.

Sailing on and on and north across the sea

Sailing on and on and north 'til all is calm.

The albatross begins with its vengeance

A terrible curse a thirst has begun

His shipmates blame bad luck on the mariner

About his neck, the dead bird is hung.

And the curse goes on and on at sea

And the curse goes on and on for them and me.

'Day after day, day after day,

we stuck nor breath nor motion

as idle as a painted ship upon a painted ocean

Water, water everywhere and

all the boards did shrink

Water, water everywhere nor any drop to drink.'

There calls the mariner

There comes a ship over the line

BUt how can she sail with no wind in her sails and no tide.

See… onward she comes

Onward she nears out of the sun

See, she has no crew

She has no life, wait but here’s two.

Death and she Life in Death,

They throw their dice for the crew

She wins the mariner and he belongs to her now.

Then… crew one by one

they drop down dead, two hundred men

She… she, Life in Death.

She lets him live, her chosen one.

'One after one by the star dogged moon,

too quick for groan or sigh

each turned his facce with a ghastly pang

and cursed me with his eye

four times fifty living men

(and I heard nor sigh nor groan)

with heavy thump, a lifeless lump,

they dropped down one by one.'

The curse it lives on in their eyes

The mariner wished he’d die

Along with the sea creatures

But they lived on, so did he.

and by the light of the moon

He prays for their beauty not doom

With heart he blesses them

God’s creatures all of them too.

Then the spell starts to break

The albatross falls from his neck

Sinks down like lead into the sea

Then down in falls comes the rain.

Hear the groans of the long dead seamen

See them stir and they start to rise

Bodies lifted by good spirits

None of them speak and they’re lifelesss in their eyes

And revenge is still sought, penance starts again

Cast into a trance and the nightmare carries on.

Now the curse is finally lifted

And the mariner sights his home

spirits go fromhe long dead bodies

Form their own light and the mariner’s left alone.

And then a boat came sailing towards him

It was a joy he could not believe

The pilot’s boat, his son and the hermit,

Penance of life will fall onto him.

And the ship sinks like lead into the sea

And the hermit shrieves the mariner of his sins.

The mariner’s bound to tell of his story

To tell this tale wherever he goes

To teach God’s word by his own example

That we must love all things thaat God made.

And the wedding guest’s a sad and wiser man

And the tale goes on and on and on.

Hoor de rijping van de oude zeeman

Zie zijn oog als hij een van de drie stopt

Betovert een van de bruiloftsgasten

Blijf hier en luister naar de nachtmerries van de zee.

En de muziek speelt door, terwijl de bruid voorbij komt Gevangen door zijn betovering en de zeeman zijn verhaal vertelt.

Naar het zuiden gereden naar het land van sneeuw en ijs

Naar een plek waar niemand is geweest

Door de sneeuw vliegt mist op de albatros

Geprezen in Gods naam, in de hoop veel geluk te brengen.

En het schip vaart verder, terug naar het noorden

Door de mist en ijs volgt de albatros.

De zeeman doodt de vogel van het goede voorteken

Zijn scheepsmaten huilen tegen wat hij heeft gedaan

Maar als de mist optrekt, rechtvaardigen ze hem

En maken zichzelf een deel van de misdaad.

Zeilen op en verder en naar het noorden over de zee

Zeilen verder en verder en naar het noorden tot alles rustig is.

De albatros begint met zijn wraak

Een vreselijke vloek, een dorst is begonnen

Zijn scheepsmaten wijten pech aan de zeeman

Om zijn nek wordt de dode vogel gehangen.

En de vloek gaat maar door op zee

En de vloek gaat maar door voor hen en mij.

'Dag na dag, dag na dag,

we zitten vast noch ademen noch bewegen

zo lui als een geschilderd schip op een geschilderde oceaan

Water, overal water en

alle planken zijn gekrompen

Water, overal water, geen druppel om te drinken.'

Daar roept de zeeman

Er komt een schip over de lijn

Maar hoe kan ze zeilen zonder wind in de zeilen en zonder tij.

Kijk... verder komt ze

Verder komt ze uit de zon

Kijk, ze heeft geen bemanning

Ze heeft geen leven, wacht, maar hier zijn er twee.

Dood en zij leven in de dood,

Ze gooien hun dobbelstenen voor de bemanning

Ze wint de zeeman en hij is nu van haar.

Dan... bemanning één voor één

ze vallen dood neer, tweehonderd man

Zij... zij, leven in de dood.

Ze laat hem leven, haar uitverkorene.

'Een voor een door de door sterren achtervolgde maan,

te snel om te kreunen of te zuchten

elk draaide zijn gezicht met een afschuwelijke steek

en vervloekte me met zijn oog

vier keer vijftig levende mannen

(en ik hoorde noch zuchten of kreunen)

met een zware dreun, een levenloze klomp,

ze vielen een voor een neer.'

De vloek waarop het voortleeft in hun ogen

De zeeman wenste dat hij zou sterven

Samen met de zeedieren

Maar zij leefden voort, hij ook.

en bij het licht van de maan

Hij bidt voor hun schoonheid, niet voor ondergang

Met zijn hart zegent hij hen

Gods schepselen ook allemaal.

Dan begint de betovering te breken

De albatros valt uit zijn nek

Zinkt naar beneden als lood in de zee

Dan valt de regen.

Hoor het gekreun van de lang geleden overleden zeelieden

Zie ze bewegen en ze beginnen te stijgen

Lichamen opgetild door goede geesten

Geen van hen spreekt en ze zijn levenloos in hun ogen

En wraak wordt nog steeds gezocht, boete begint opnieuw

Raak in trance en de nachtmerrie gaat door.

Nu is de vloek eindelijk opgeheven

En de zeeman bezichtigt zijn huis

geesten gaan van de lange dode lichamen

Vorm hun eigen licht en de zeeman wordt alleen gelaten.

En toen kwam er een boot naar hem toe varen

Het was een vreugde dat hij niet kon geloven

De loodsboot, zijn zoon en de kluizenaar,

De boete des levens zal op hem vallen.

En het schip zinkt als lood in de zee

En de kluizenaar schuwt de zeeman van zijn zonden.

De zeeman zal zeker zijn verhaal vertellen

Om dit verhaal te vertellen waar hij ook gaat

Om Gods woord te onderwijzen door zijn eigen voorbeeld

Dat we moeten houden van alle dingen die God heeft gemaakt.

En de bruiloftsgast is een droevige en wijzer man

En het verhaal gaat maar door en door.