Я выдержу всё - Intra Spelaeum

Слишком долго в сугробах копал павшим воинам могилы

С мясом ногти срывал до кости, рвал о корни ладони

Хоронил у забытых дорог, на чужих перекрестках

Слишком часто я в них умирал, оставаясь заложным

В черных ямах с гнилою водой нет моих отражений

Только раны всех тех, кто ушел на худом мертвом теле,

А в глазницах, где нет больше глаз — чернота и забвенье,

Эхо дикой постылой войны без тепла и надежды

Никаких утешений

Никаких больше слез

Только годы забвений

Только вечный мороз

Я вырежу сердце

Я выжгу глаза

Я останусь во мраке

Я пойду до конца!

… Я выдержу все!

Все их хрипы, их вопли и смерть я развеял по ветру

Ярким зимним цветком распустил на холмах и полянах

Я укрыл их гнилою листвой и безумными снами

И с рождением новой Луны пел им песни ночами…

Моя гибель лишь в песнях совы и дыхании ветра

В искалеченных грязных руках комья талого снега

Сплюну кровью на тающий лед и исчезну навечно

Пусть в речной полынье, наконец, встанет новое солнце!

Te lang in de sneeuwbanken heb ik graven gegraven voor de gevallen soldaten

Met vlees scheurde hij zijn nagels tot op het bot, scheurde aan de wortels van de handpalm

Begraven op vergeten wegen, op kruispunten van andere mensen

Te vaak stierf ik erin, terwijl ik een hypotheek bleef

In zwarte kuilen met verrot water zijn er geen mijn reflecties

Alleen de wonden van al degenen die vertrokken op een dun lijk,

En in de oogkassen, waar geen ogen meer zijn - zwartheid en vergetelheid,

Echo van een wilde hatelijke oorlog zonder warmte en hoop

geen troost

Geen tranen meer

Alleen jaren van vergetelheid

Alleen eeuwige vorst

Ik zal het hart eruit snijden

Ik zal mijn ogen verbranden

Ik blijf in het donker

Ik ga tot het einde!

… Ik zal alles weerstaan!

Al hun piepende ademhaling, hun kreten en dood verdreef ik in de wind

Bloeide als een heldere winterbloem op de heuvels en open plekken

Ik bedekte ze met rotte bladeren en gekke dromen

En met de geboorte van de nieuwe maan zong hij 's nachts liedjes voor hen...

Mijn dood is alleen in de liederen van een uil en de adem van de wind

Er zijn kluiten gesmolten sneeuw in kreupele vuile handen

Ik zal bloed spuwen op het smeltende ijs en voor altijd verdwijnen

Moge er eindelijk een nieuwe zon opkomen in het riviergat!