Ртуть - Инкогнито

Потухла сонная свеча,

Ей отродясь не нужен свет.

Стекает воск с её плеча

И в пламени любви уж нет.

Как обожжённый тишиной

Я ворошу свои угли,

Хоть каждый Божий день с тобой,

Мне кажется, что я один

Ртуть, которую боишься вдохнуть,

Рассыпалась бисером

На правду и вымысел

Ртуть, которая шепчет: "Забудь."

В ладонях капризная

И бегство на привязи

Покоя ищут города,

А люди как столбы стоят.

Сегодня ночь спокойней дня,

Но будоражит всё подряд

А сердце - большой цветок,

Всё к свету тянется,

Но, вырвав почву из-под ног,

Ты заново рождаешься

Ртуть, которую боишься вдохнуть,

Рассыпалась бисером

На правду и вымысел,

Ртуть, которая шепчет: "Забудь."

В ладонях капризная

И бегство на привязи

И бьется жажда об камни солью,

И как же метко бьют в нас молнии,

И линия жизни перепишется трижды,

Мы так и не знаем, как всё это вышло

Зубастые осколки слов

Дрожат на кухонном полу,

Я их простить давно готов,

Но чувствую свою вину.

Мой взгляд тяжелей свинца

И в легких много храбрости,

И гаснут звёзды без конца

От раскалённой ярости

Ртуть, которую боишься вдохнуть,

Рассыпалась бисером на правду и вымысел

Ртуть, которая шепчет: "Забудь."

В ладонях капризная,

И бегство на привязи

De slapende kaars ging uit,

Ze heeft nooit licht nodig.

Wax druipt van haar schouder

En er is geen liefde meer in de vlam.

Als verbrand door stilte

Ik draai mijn kolen

Hoewel elke dag van God met je is,

Ik voel me alsof ik alleen ben

Het kwik dat je bang bent om in te ademen

Bezaaid met kralen

Voor waarheid en fictie

Mercurius die fluistert: "Vergeet het maar."

Grillig in de handpalmen

En wegrennen aan de lijn

Steden zijn op zoek naar rust

En mensen staan ​​als pilaren.

Vandaag is de nacht rustiger dan de dag

Maar het roert alles

En het hart is een grote bloem

Alles reikt naar het licht

Maar de grond onder mijn voeten vandaan trekken

Je bent herboren

Het kwik dat je bang bent om in te ademen

Bezaaid met kralen

Voor waarheid en fictie

Mercurius die fluistert: "Vergeet het maar."

Grillig in de handpalmen

En wegrennen aan de lijn

En dorst klopt tegen stenen met zout,

En hoe treffend slaat de bliksem op ons in,

En de levenslijn zal drie keer worden herschreven,

We weten nog steeds niet hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren.

Toothy woord scherven

Trillen op de keukenvloer

Ik ben bereid om ze voor een lange tijd te vergeven,

Maar ik voel me schuldig.

Mijn blik is zwaarder dan lood

En er zit veel moed in de longen,

En de sterren gaan eindeloos uit

Van vurige woede

Het kwik dat je bang bent om in te ademen

Verspreid als kralen op waarheid en fictie

Mercurius die fluistert: "Vergeet het maar."

In de handpalmen grillig,

En wegrennen aan de lijn