Snakes & Ladders - Imminence

In this race there’s no keeping pace

Bare foot under naked skies

Masks unveil and so does clouds

Remark, sun stands high

The price of pursuit will cost your feet

Close enough isn’t closing in

Close enough isn’t closing in

Close enough isn’t closing in

You won’t ever climb high enough

Close enough isn’t closing in

You won’t ever run fast enough

Point a finger down righteousness' path

They will follow you and lift you up

You shall never walk again

Exposure lies in the eye of the beholder

Exposure lies in the eye of the beholder

We see what we’re presented with

But are you willing to look a little further?

Close enough isn’t closing in

Close enough isn’t closing in

Close enough isn’t closing in

Close enough isn’t closing in

You won’t ever climb high enough

Close enough isn’t closing in

You won’t ever run fast enough

Close enough isn’t closing in

You won’t ever climb high enough

Close enough isn’t closing in

You won’t ever run fast enough

Close enough isn’t closing in

We’re closing in, we’re climbing higher and higher

Close enough isn’t closing in

We’re closing in, we’re running faster and faster

Close enough isn’t closing in

We’re closing in, we’re climbing higher and higher

Close enough isn’t closing in

We’re closing in, we’re running faster and faster

Confine these treacherous undoings.

We choose what we’re given.

And I live,

so I’ll live in these brief unmeasurable intervals called moments.

But the only thing I get to keep are the sticks and stones.

Just like memories,

these will break and crumble in to scraps and splinters in the palms of my

hands.

When the hourglass has been crushed I am just a man pouring my own sand

in the pools I created.

So I look up, staring wide then sealing my eye lids

tight, crossing fingers over hands hearing myself screaming to this man on the

moon.

It’s too loud, can he even hear my cries?

I dream of spinning wheels

marking the late canopies when they should drive me home.

Don’t fly away again

little mocking bird, you should sing for me.

It’s been so long since I heard

the melody of a thousand running springs.

Now the reminiscence just reminds me

of myself.

Why would I need to tell myself about how I never learned to fly

with my own arms, and how can anyone cloud state even listen if I couldn’t.

My feet are soar from all this dancing with an axe in my arm, it never tasted

wood and I can never really build a ladder tall enough.

I can climb these walls

around me and I can outrun my past but only for so long, until there are no

winds to catch the sails that I’ve sown and my lungs have dried out from all

the anger I’ve burnt.

I’ll be staring wide at the velvet canopy,

then closing my eyes, crossing fingers over hands hearing myself whispering

words of hope and humility to a wind that I believe will carry my prayers to

one who listens

In deze race is er geen gelijke tred

Blote voeten onder de blote hemel

Maskers onthullen zich en wolken ook

Opmerking, de zon staat hoog

De prijs van de achtervolging kost je voeten

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Je zult nooit hoog genoeg klimmen

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Je zult nooit snel genoeg rennen

Wijs met een vinger naar het pad van gerechtigheid

Ze zullen je volgen en je optillen

Je zult nooit meer lopen

Blootstelling ligt in het oog van de toeschouwer

Blootstelling ligt in het oog van de toeschouwer

We zien wat we voorgeschoteld krijgen

Maar ben je bereid om wat verder te kijken?

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Je zult nooit hoog genoeg klimmen

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Je zult nooit snel genoeg rennen

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Je zult nooit hoog genoeg klimmen

Dicht genoeg komt niet dichterbij

Je zult nooit snel genoeg rennen

Dicht genoeg komt niet dichterbij

We komen dichterbij, we klimmen hoger en hoger

Dicht genoeg komt niet dichterbij

We komen dichterbij, we rennen sneller en sneller

Dicht genoeg komt niet dichterbij

We komen dichterbij, we klimmen hoger en hoger

Dicht genoeg komt niet dichterbij

We komen dichterbij, we rennen sneller en sneller

Beperk deze verraderlijke ondergang.

We kiezen wat we krijgen.

En ik leef,

dus ik zal leven in deze korte onmeetbare intervallen die momenten worden genoemd.

Maar het enige dat ik mag houden zijn de stokken en stenen.

Net als herinneringen,

deze zullen breken en afbrokkelen tot snippers en splinters in de handpalmen van mijn

handen.

Als de zandloper is verpletterd, ben ik gewoon een man die mijn eigen zand giet

in de zwembaden die ik heb gemaakt.

Dus ik kijk omhoog, staar wijd en sluit mijn oogleden

strak, vingers gekruist over handen hoor mezelf schreeuwen naar deze man op de

maan.

Het is te hard, kan hij zelfs mijn gehuil horen?

Ik droom van draaiende wielen

de late luifels markeren wanneer ze me naar huis moeten brengen.

Vlieg niet meer weg

kleine spotvogel, je zou voor me moeten zingen.

Het is zo lang geleden dat ik het hoorde

de melodie van duizend lopende bronnen.

Nu herinnert de herinnering me er gewoon aan

van mezelf.

Waarom zou ik mezelf moeten vertellen dat ik nooit heb leren vliegen?

met mijn eigen armen, en hoe kan iemand in de cloud zelfs maar luisteren als ik dat niet zou kunnen.

Mijn voeten stijgen op van al dat dansen met een bijl in mijn arm, het smaakte nooit

hout en ik kan nooit echt een ladder bouwen die hoog genoeg is.

Ik kan deze muren beklimmen

om me heen en ik kan mijn verleden ontlopen, maar alleen voor zo lang, totdat er geen zijn

winden om de zeilen te vangen die ik heb gezaaid en mijn longen zijn uitgedroogd van alles

de woede die ik heb gebrand.

Ik zal wijd naar de fluwelen baldakijn staren,

dan sluit ik mijn ogen, kruis ik mijn vingers over mijn handen en hoor ik mezelf fluisteren

woorden van hoop en nederigheid tot een wind waarvan ik geloof dat hij mijn gebeden zal voeren

iemand die luistert