The Dawn - Ien Oblique

I feel closing time coming on again

When the night leaves you must leave too

I feel the loneliness coming on again

I feel so alone without you

I’ve learned to hate the daybreak

I hate the sun for stealing you away

Spending restless hours after you close my door

In a desolate room I’ll stay

I think the morning rains are the tears of the stars

Crying because you must go

I think the wicked dawn embraces better than me

When it steals you away and leaves me alone

I sense a heartbeat stronger

Than chains that will not free

A hunger that burns and curls within

The shyness I carefully tease

She leaves when the sun calls

Clings to the dewdrops

Existence is an evil thing

But with the dusk I lean toward a trust

That screams and cries and pulls me in

I think the morning rains are the tears of the stars

Crying because you must go

I think the wicked dawn embraces better than me

When it steals you away and leaves me alone

Ik voel de sluitingstijd weer naderen

Als de nacht weggaat, moet jij ook weg

Ik voel de eenzaamheid weer opkomen

Ik voel me zo alleen zonder jou

Ik heb geleerd om de dageraad te haten

Ik haat de zon omdat hij je heeft gestolen

Rusteloze uren doorbrengen nadat je mijn deur hebt gesloten

In een desolate kamer blijf ik

Ik denk dat de ochtendregens de tranen van de sterren zijn

Huilen omdat je moet gaan

Ik denk dat de boze dageraad beter omarmt dan ik

Wanneer het je wegneemt en mij met rust laat

Ik voel een hartslag sterker

Dan kettingen die niet zullen vrijkomen

Een honger die van binnen brandt en krult

De verlegenheid die ik voorzichtig plaag

Ze vertrekt als de zon roept

Klampt zich vast aan de dauwdruppels

Bestaan ​​is een kwaad ding

Maar met de schemering neig ik naar een vertrouwen

Dat schreeuwt en huilt en trekt me naar binnen

Ik denk dat de ochtendregens de tranen van de sterren zijn

Huilen omdat je moet gaan

Ik denk dat de boze dageraad beter omarmt dan ik

Wanneer het je wegneemt en mij met rust laat