Ne fermez pas la porte - I Muvrini

Ils ont longtemps marché

Ils viennent de ces chemins

Où les hommes et les femmes

N’ont jamais eu qu’un coin du feu

Pour y chanter la peine l’amour et le travail

Ils sont des gens du bord de l’eau et de la terre

Là-bas

Chez eux où la parole commence par le chant

Là-bas où le vent de l’histoire des autres

A souvent déchiré la paix sur leurs rivages

Leur laissant au cœur de vieux chagrins

Ne fermez pas la porte

Ils viennent d’une mémoire

Qui n’est pas racontée sur les bancs des écoles

De ces mémoires

Que seules les pierres racontent encore

Ce qu’ils ont au coeur est sur leur visage

Les mots qu’ils disent sont des mots simples

Qui parlent de vie de dignité

Quand d’autres pourraient croire

Que chez eux tout est perdu

Quand d’autres pourraient croire

Que tout s’est arrêté dans les veines de leur avenir

Un jour

On leur a dit que leur langue n’en était pas une

Que leur terre était pauvre

Ils y ont consenti

Ils n’y ont jamais cru

Ne fermez pas la porte

Dans les mains

Comme un geste d’amour du côté humble de la vie

Ils portent un bouquet de leur terre

Pour dire tous les arbres

Toutes les forêts

Tous les amours de chez eux

Dans les mains ils ont aussi une lumière

Comme celle qui brille dans leur maison

Là où ils vivent

Au pied d’une montagne fleurie

Ornée de couronnes de pierres

Petites murailles empreintes des pas

De leurs premiers jardiniers

Là où ils vivent

Au coeur de ces petits villages de pierre grise

Leurs châteaux

Qui portent des noms comme des poèmes

È quandu u primu ragiu si pesa nantu à u Monte Cintu

L’Alcudina o U San Petrone

Quand le jour se lève à Calasima

Leurs rêves à eux parlent de reconnaissance

De fraternité

Quand ils quittent ces châteaux-là

Plus ils s’en éloignent

Plus leurs coeurs y font retour

Mais ce qui les lie ì leur terre

Ne les oppose pas à tout ce qui les lie aux hommes

À tous les hommes

À tous les peuples

Ils ne sont pas que différents

Mais tellement semblables

Humains

Faibles et forts à la fois

Ne fermez pas la porte

Parfois il fait nuit sur leur chemin

Leur veilleuse tremble

Il leur arrive de tomber

Et quand chez eux un homme tombe

Quand une âme se perd

Quand un cœur s'égare

D’autres lui donnent la main

Le ciel reste muet

On dit que les portes se ferment

Chez eux

Quand les hommes se taisent

C’est qu’ils n’ont pas de mots pour le dire

C’est qu’ils ont beaucoup à dire

Une blessure

Une envie de guérir

Les mots qui ne leur viennent pas danser sur les lèvres

S’en vont hurler au fond de l'âme

Chez eux

Quand les hommes se taisent

Ce n’est pas pour piétiner la justice

C’est pour lui laisser sa place

Le silence c’est leur révolte

Le silence

C’est leur non violence à eux

Leur cri

Leur frontière

Leur retrait avec l’injustice

Le mot amour

Ils ne le disent qu’avec précaution

Mais il est partout dans l’air

Il est des mots dont ils pensent

Que moins on les prononce

Plus ils se font entendre

Ce soir

Autour du chant qui réchauffe la rencontre de soi

La rencontre de l’autre

Ils cherchent un feu de joie

La fin d’une peine

Ils cherchent ensemble

Le mot

Le regard

Le geste

Qui pourrait faire frémir la montagne

Comme une réponse à tout ce qui trahit

Comme une réponse à tout ce qui oublie …

Ze hebben lang gelopen

Ze komen van deze paden

waar mannen en vrouwen

Heb alleen ooit een open haard gehad

Om daar te zingen van pijn liefde en werk

Het zijn water- en landmensen

Het lage

Thuis waar het woord begint met het lied

Daar waar de wind van andermans verhalen

Verscheurde vaak de vrede op hun kusten

Ze achterlatend in het hart van oude smarten

Sluit de deur niet

Ze komen uit een herinnering

Aan wie wordt niet verteld op schoolbanken

Van deze herinneringen

Dat vertellen alleen de stenen nog

Wat in hun hart zit, staat op hun gezicht

De woorden die ze zeggen zijn simpele woorden

Die spreken over een waardig leven?

Wanneer anderen zouden kunnen geloven

Dat met hen allemaal verloren is

Wanneer anderen zouden kunnen geloven

Dat alles stopte in de aderen van hun toekomst

Op een dag

Ze kregen te horen dat hun taal niet één was

Dat hun land arm was

zij stemden toe

Ze hebben het nooit geloofd

Sluit de deur niet

In de handen

Als een gebaar van liefde vanuit de nederige kant van het leven

Ze dragen een boeket van hun land

Om alle bomen te zeggen

Alle bossen

Alle liefdes van thuis

In de handen hebben ze ook een lampje

Zoals degene die schittert in hun huis

waar ze wonen

Aan de voet van een bloemrijke berg

Versierd met stenen kronen

Voetafdrukken op kleine muren

Van hun eerste tuinmannen

waar ze wonen

In het hart van deze kleine dorpjes van grijze steen

hun kastelen

Die namen als gedichten dragen

È quandu u primu ragiu si pesa nantu naar u Monte Cintu

De Alcudina of U San Petrone

Wanneer de dag aanbreekt in Calasima

Hun eigen dromen spreken van dankbaarheid

van broederschap

Wanneer ze deze kastelen verlaten

Hoe verder ze gaan

Hoe meer hun hart ernaar terugkeert

Maar wat bindt hen aan hun land?

Stel ze niet tegenover alles wat hen aan mannen bindt

Aan alle mannen

Aan alle volkeren

Ze zijn niet zo verschillend

Maar zo vergelijkbaar

mensen

Zwak en sterk tegelijk

Sluit de deur niet

Soms is het donker onderweg

Hun nachtlampje trilt

Soms vallen ze

En wanneer onder hen een man valt?

Wanneer een ziel verloren gaat

Wanneer een hart dwaalt

Anderen schudden elkaar de hand

De lucht blijft stil

Ze zeggen dat de deuren sluiten

bij hen thuis

Als mannen zwijgen

Is dat ze geen woorden hebben om het te zeggen?

Is dat ze veel te zeggen hebben?

Een wond

Een verlangen om te genezen

Woorden die niet op hun lippen komen dansen

Ga schreeuwen diep in de ziel

bij hen thuis

Als mannen zwijgen

Het is niet om gerechtigheid te vertrappen

Het is om hem zijn plaats te geven

Stilte is hun opstand

De stilte

Het is hun eigen geweldloosheid

hun kreet

hun grens

Hun terugtrekking met onrecht

Het woord liefde

Ze zeggen het alleen met de nodige voorzichtigheid

Maar het hangt allemaal in de lucht

Er zijn woorden waar ze aan denken

Dat hoe minder ze worden uitgesproken

Hoe luider ze worden

Deze avond

Rond het lied dat de ontmoeting met jezelf verwarmt

De ontmoeting van de ander

Ze zijn op zoek naar een vreugdevuur

Het einde van een zin

Ze zoeken samen

Woord

De blik

Gebaar

Wie kan de berg doen sidderen?

Als antwoord op alles wat verraadt

Als antwoord op alles wat vergeet...