The Opening - Himinbjorg

As a gleam appearing far away in the landscape, the time has come

As if this flame was the visual rendering of my sensations

As a presence which keeps my senses awaken, the process is on

As if something should happen here now, my reason has gone

As I would penetrate my own soul, I feel in my own stomach

It’s the moment which unfolds toward the infinite

It’s the moment that should have happened

That explains all the others

That’s always been there, which is the cause, the instant and the destination

It’s the moment when the curtain falls, it’s the moment when you face what you

are

We run naked in the forest, our heads are trimmed with antlers

Everything is now no more but an explosion of wailings

It’s ultimate animal frenzy, forest’s spirits tongue

Bodies move around and torn in a boundless violence

Que l’esprit des ancêtres prenne possession de moi

Qu’il me dirige et que rien d’autre ne soit

The tribe moves as an ensemble

Gesticulations are triggered by the same pulse

It’s the time when the setting reverses

Spirits become everything and people dissolve into intangibles

It’s the face of the forest’s spirit which makes an appearance

This incantation fills the whole universe

Cause we’re the children of the moon, the animal totally assumed

Cause we’re the children of the moon, She’s the mirror in which christians

don’t dare to look

She talks to us from deep inside our soul…

Als een glans die ver weg in het landschap verschijnt, is de tijd gekomen

Alsof deze vlam de visuele weergave was van mijn sensaties

Als een aanwezigheid die mijn zintuigen wakker houdt, is het proces aan

Alsof er hier nu iets zou moeten gebeuren, is mijn reden weg

Terwijl ik in mijn eigen ziel zou doordringen, voel ik in mijn eigen maag

Het is het moment dat zich ontvouwt naar het oneindige

Het is het moment dat had moeten gebeuren

Dat verklaart alle anderen

Dat is er altijd geweest, wat de oorzaak, het moment en de bestemming is

Het is het moment waarop het doek valt, het is het moment waarop je onder ogen ziet wat je bent

zijn

We rennen naakt door het bos, onze hoofden zijn afgezet met een gewei

Alles is nu niet meer dan een explosie van gejammer

Het is ultieme dierenwaanzin, de geestentaal van het bos

Lichamen bewegen rond en worden verscheurd in een grenzeloos geweld

Que l'esprit des ancêtres prenne bezit de moi

Qu'il me dirige et que rien d'autre ne soit

De stam beweegt als een ensemble

Gebaren worden geactiveerd door dezelfde puls

Het is de tijd dat de instelling omkeert

Geesten worden alles en mensen lossen op in immateriële zaken

Het is het gezicht van de geest van het bos dat verschijnt

Deze bezwering vult het hele universum

Omdat we de kinderen van de maan zijn, het dier helemaal aangenomen

Want wij zijn de kinderen van de maan, Zij is de spiegel waarin christenen

durf niet te kijken

Ze praat met ons vanuit het diepst van onze ziel...