Nothingness of Being - Hate Eternal

Life so sacred yet here I stand

Cursed with sorrow and a penchant for death

May I enter the void of loss

In the presence of those whom have perished

As I enter the chasm of emptiness

The mythos tells no lies

Mournful spirits fill the air

Lingering amongst the dead

In the labyrinth of terrifying fear

The winds sweep across the trees

Pulling me into their lair

Filled with troubled thoughts of death

The forest of broken dreams and shattered lives

Upon the sea of trees

Lies the depth of all our sorrows

Nothingness of being

I am only a shadow of what was I

Nothing, nothing but a shell left as I

Shunned by the light of the sun

In the realm of hazy dense despair

What sadness lies before me

Awaiting the ghosts of those left to die

As I enter this majestic sprawl

Banished, never to return again

Vengeful thoughts and woeful wounds

An absolute end

In the maze lost upon volcanic rock

Where the veils are transparent

Vestiges of a culture unknown

The universe within us all

The forest of broken dreams and shattered lives

Upon the sea of trees

Lies the depth of all our sorrows

Nothingness of being

I am only a shadow of what was I

Nothing, nothing but a shell left as I

Wounds that no one can heal

Pain that never subsides

Scars… scars that never shall fade

Shall the spirit of the winds engulf me

May the ghosts of the past resolve

May I leave this world behind

In the shadows of yurei absolve

Nothing, nothing but a shell left as I

Nothing, nothing but a shell left as I

Het leven zo heilig en toch sta ik hier

Vervloekt door verdriet en een voorliefde voor de dood

Mag ik de leegte van verlies betreden

In aanwezigheid van degenen die zijn omgekomen

Terwijl ik de kloof van de leegte betreed

De mythos vertelt geen leugens

Treurige geesten vullen de lucht

Stilstaan ​​tussen de doden

In het labyrint van angstaanjagende angst

De wind waait over de bomen

Me naar hun hol trekken

Gevuld met verontruste gedachten aan de dood

Het bos van gebroken dromen en verbrijzelde levens

Op de zee van bomen

Ligt de diepte van al ons verdriet

Niets van zijn

Ik ben slechts een schaduw van wat ik was

Niets, niets anders dan een schelp achtergelaten als ik

Gemeden door het licht van de zon

In het rijk van wazige, dichte wanhoop

Wat een verdriet ligt er voor mij

In afwachting van de geesten van degenen die moeten sterven

Terwijl ik deze majestueuze wildgroei betreed

Verbannen, om nooit meer terug te keren

Wraakzuchtige gedachten en treurige wonden

Een absoluut einde

In het doolhof verloren op vulkanisch gesteente

Waar de sluiers transparant zijn

Overblijfselen van een onbekende cultuur

Het universum in ons allemaal

Het bos van gebroken dromen en verbrijzelde levens

Op de zee van bomen

Ligt de diepte van al ons verdriet

Niets van zijn

Ik ben slechts een schaduw van wat ik was

Niets, niets anders dan een schelp achtergelaten als ik

Wonden die niemand kan genezen

Pijn die nooit overgaat

Littekens... littekens die nooit zullen vervagen

Zal de geest van de wind mij overspoelen?

Mogen de geesten van het verleden oplossen

Mag ik deze wereld achterlaten

In de schaduw van yurei absolve

Niets, niets anders dan een schelp achtergelaten als ik

Niets, niets anders dan een schelp achtergelaten als ik