Signs of Affection - Hanging Garden

In the vague light of this dawnlit room

With tender feet a spider brushes my brow

She longs for the warmth and all the blessed things

Long since gone

In their stead

A starlit void to take us in

Unsullied altogether by a single city’s light

The profound silence of the woods

The strange serenity of these hollow homes

And those of us that remain able to provide

Each other these signs of affection

The perfect brown egg fresh from the coop

A crumble sweet, a mound of berries black

A warm cup of tea second to last in existence

A slight touch of gentle confusion

Of sorrow, of compassion, or risen from rare tenderness

All the more fragile and bittersweet in the dawning awareness

Of how little there is left to possess

To share

To sustain

To nurture a forlorn thread of hope resting in the cup if one’s palm

Not long now

I suppose the wind

Shall kill the last of flames

We’ve run out of things to burn and devour

Will it sooth us then, in the end of all things

To gently grasp the hand of another

Slowly growing cold

In het vage licht van deze door de dageraad verlichte kamer

Met tedere voeten strijkt een spin over mijn voorhoofd

Ze verlangt naar de warmte en alle gezegende dingen

Lang geleden weg

In hun plaats

Een sterrenverlichte leegte om ons mee naar binnen te nemen

Helemaal onbezoedeld door het licht van een enkele stad

De diepe stilte van het bos

De vreemde sereniteit van deze holle huizen

En degenen onder ons die in staat blijven om te voorzien

Elkaar deze tekenen van genegenheid

Het perfecte bruine ei vers uit het hok

Een crumble zoet, een berg zwarte bessen

Een warme kop thee die voor het laatst in het bestaan ​​is

Een beetje lichte verwarring

Van verdriet, van mededogen of opgestaan ​​uit zeldzame tederheid

Des te kwetsbaarder en bitterzoet in het ontluikende bewustzijn

Van hoe weinig er nog over is om te bezitten

Delen

Ondersteunen

Om een ​​verloren draad van hoop te koesteren die in de beker rust als iemands handpalm

Niet lang meer

Ik veronderstel dat de wind

Zal de laatste vlammen doden

We hebben geen dingen meer om te verbranden en te verslinden

Zal het ons dan kalmeren, uiteindelijk?

Om voorzichtig de hand van een ander vast te pakken

Langzaam koud aan het worden