Utopia - Gusttavo Lima, Padre Reginaldo Manzotti

Das muitas coisas

Do meu tempo de criança

Guardo vivo na lembrança

O aconchego do meu lar

No fim da tarde

Quando tudo se aquietava

A família se ajuntava

Lá no alpendre a conversar

Meus pais não tinham

Nem escola e nem dinheiro

Todo dia o ano inteiro

Trabalhavam sem parar

Faltava tudo

Mas a gente nem ligava

O importante não faltava

Seu sorriso, seu olhar

Eu tantas vezes

Vi meu pai chegar cansado

Mas aquilo era sagrado

Um por um ele afagava

E perguntava

Quem fizera estrepolia

E mamãe nos defendia

E tudo aos poucos se ajeitava

O sol se punha

A viola alguém trazia

Todo mundo então pedia

Ver papai cantar pra gente

Desafinado

Meio rouco e voz cansada

Ele cantava mil toadas

Seu olhar no sol poente

Correu o tempo

E eu vejo a maravilha

De se ter uma família

Enquanto muitos não a tem

Agora falam

Do desquite ou do divórcio

O amor virou consórcio

Compromisso de ninguém

Há tantos filhos

Que bem mais do que um palácio

Gostariam de um abraço

E do carinho entre seus pais

Se os pais amassem

O divórcio não viria

Chame a isso de utopia

Eu a isso chamo paz

van de vele dingen

Uit mijn kindertijd

Ik houd het levend in de herinnering

De gezelligheid van mijn huis

In de late namiddag

Toen alles tot rust kwam

De familie is bij elkaar gekomen

Daar op de veranda om te praten

mijn ouders hadden geen

Noch school noch geld

Elke dag het hele jaar

non-stop gewerkt

alles ontbrak

Maar het kon ons niet eens schelen

Het belangrijkste ontbrak niet

Jouw lach, jouw look

Ik zo vaak

Ik zag mijn vader moe aankomen

Maar dat was heilig

Een voor een streelde hij

En vroeg

wie had er ophef gemaakt

En moeder verdedigde ons

En alles werd geleidelijk geregeld

De zon gaat onder

De verkrachting die iemand bracht

iedereen vroeg toen

Zie papa voor ons zingen

uit de toon

Enigszins hese en vermoeide stem

Hij zong duizend deuntjes

Je blik in de ondergaande zon

de tijd liep

En ik zie het wonder

Een gezin hebben

Hoewel velen het niet hebben

spreek nu

Van onrust of scheiding

Liefde veranderde in een consortium

Niemands inzet

er zijn zoveel kinderen

Dat is veel meer dan een paleis

Wil je een knuffel

En de genegenheid tussen je ouders

Als de ouders liefhadden

De scheiding zou niet komen

Noem het utopie

Ik noem dit vrede