Soleil vert - Greenfinch, Euphonik

On prendra de la hauteur, la rage au cœur l’amour aux tripes

Garde courage car même nos peurs sont des moteurs dans ce road-trip

N'écoute pas trop les promesses car c’est souvent du tralala

Tu verras dans les diablesses ton paradis ton Valhalla

On finira par guérir, j'écris ces lignes sous un ciel vert

Et j’me répète que vieillir c’est juste renaitre à l’envers

J’n’ai écouté que mon instinct les deux mains dans la

J’n’ai pas suivi mon destin, j’ai préféré changer la cour

Ls yeux tintés, le teint st xang, j’avançais phares éteints

J’ai jamais eu d’exemple mais j’ai tout fait pour en être un

Souvent mordu par le doute, pourtant la vie m’a dit ho !

J’en ai vomis mes ecchymoses, les ai rendu plus grandioses

J’te raconte mon époque fuck ce parfum de scandale

J’ai l’amour au bout d’un glock, des rimes en guise de mandale

Cérébrale matraquage entre cage et craquage mentale

Parait qu’on manque pas d’air, à part dans un placage ventral

J’ai crié ton nom, je, priais les dieux pour revoir ton ombre à la lumière de

mes yeux

J’pourrai, cracher le feu je sais plus si j’existe pour toi

J’voulais mieux qu’une chanson triste

Vos murs sont gris comme Alcatraz, toujours pas prêt d’en démordre,

on rentre pas dans vos cases car depuis gamin on déborde

Plus de lumière pour les miens, c’est tout ce que je veux laisser car la vie ne

tiens à rien on avancera même blessé

J’ai dit adieu à des gens bien, hélas, pour qui j’aurais tué

Le temps l’amour les liens tout s’efface comme la buée

Sincère, j’rap avec le cœur, dis moi sinon quoi d’autre

Surtout prend soin des tiens vu qu’y a surement un des nôtres

Besoin d’ailleurs de respirer, même si le ton est à l’orage, j’fais moins

d’nuages pour inspirer

J’veux m’en tirer garder courage, même si rien n’est important quand on flâne

sur les eaux noirs

On plane comme éternel zonard avec le spleen à bout portant

J’irais gommer la douleur, j’avance dans les couloirs du temps

En nous y a trop de couleurs, j’ai vu qu’la haine en noir et blanc

Fleur bleue et soleil jaune, j'écris comme je dessine

En feu j’me sens comme un môme, seul dans un paradis gris

J’ai crié ton nom, je, priais les dieux pour revoir ton ombre à la lumière de

mes yeux

J’pourrai, cracher le feu je sais plus si j’existe pour toi

J’voulais mieux qu’une chanson triste

We zullen opstaan, woede in het hart, liefde in het lef

Houd moed want zelfs onze angsten zijn de drijvende krachten in deze roadtrip

Luister niet te veel naar beloften, want dat is vaak onzin

Je zult in de duivelinnen je paradijs zien, je walhalla

We zullen uiteindelijk genezen, ik schrijf deze regels onder een groene lucht

En ik herhaal bij mezelf dat oud worden gewoon ondersteboven herboren wordt

Ik luisterde alleen naar mijn instinct met beide handen in de mond

Ik volgde mijn lot niet, ik veranderde liever van rechtbank

Ogen getint, huidskleur st xang, ik liep met de koplampen uit

Ik heb nooit een voorbeeld gehad, maar ik heb er alles aan gedaan om er een te zijn

Vaak gebeten door twijfel, maar het leven vertelde me ho!

Ik braakte mijn blauwe plekken uit, maakte ze groter

Ik zeg je mijn tijd, neuk dit parfum van schandalen

Ik kreeg liefde aan het einde van een glock, rijmt als een mandal

Cerebrale knuppels tussen kooi en mentaal kraken

Het lijkt erop dat we niet zonder lucht komen te zitten, behalve bij een buiktackle

Ik riep je naam, ik bad tot de goden om je schaduw weer te zien in het licht van

mijn ogen

Ik zou vuur kunnen spugen, ik weet niet of ik besta voor jou

Ik wilde beter dan een droevig lied

Je muren zijn grijs als Alcatraz, nog steeds niet klaar om op te geven,

we passen niet in jouw vakjes omdat we van kinds af aan overlopen

Geen licht meer voor de mijne, dat is alles wat ik wil verlaten, want het leven nooit

hou je aan niets vast, we zullen zelfs gewond oprukken

Ik nam afscheid van goede mensen, helaas, voor wie ik zou hebben gedood

Tijd liefde bindt alles vervaagt als mist

Oprecht, ik rap met het hart, vertel me anders wat nog meer

Zorg vooral voor die van jou, want er is zeker een van ons

Noodzaak om te ademen, zelfs als de toon stormachtig is, doe ik minder

wolken om te inspireren

Ik wil ermee wegkomen, moed houden, ook al is niets belangrijk als we aan het wandelen zijn

op zwarte wateren

We zweven als eeuwige zonard met de milt van dichtbij

Ik zal de pijn uitwissen, ik loop door de gangen van de tijd

In ons zijn er te veel kleuren, ik zag alleen haat in zwart en wit

Blauwe bloem en gele zon, ik schrijf zoals ik teken

In brand voel ik me als een kind, alleen in een grijs paradijs

Ik riep je naam, ik bad tot de goden om je schaduw weer te zien in het licht van

mijn ogen

Ik zou vuur kunnen spugen, ik weet niet of ik besta voor jou

Ik wilde beter dan een droevig lied