Под вечным огнем - Грани

Припев:2Х

Оставляя след в памяти на грани вечного огня,

Жизнь спускает своих псов туда, где имя ей война,

Днём и ночью, не погасая, пылает пламя,

В честь склонивших голову развивает знамя.

Строки это темы здесь дают присягу,

Каждая из которых наполняет свою флягу

Неисчерпаемой силой, утоляющей жажду тем,

Кто проходит долгий путь, это

Знают, кто погиб, тех не вернуть,

Тем, кто шёл вперед под пулю, подставляя свою грудь,

Посвящаю свои мысли в зоне вечного огня,

И мотив, как плачь гитары, навсегда

В памяти ушла война, Афган, Дагестан, Чечня,

Да, здесь кровью залита земля,

Скрывая в себе клад, сокровище раскопок,

Оно таит последние мечты, точнее их обломки,

Для падонков, что стоят за всем этим,

Жизнь, которая отдаётся Родине ничего не значит,

Они прячут свои лица и в душе их только лёд,

А те, кого считают пешками бьются насмерть, который год

Время делает свой ход,

Те, кому под девятнадцать содятся в вертолёт,

Подставляя своё сердце под снайперский прицел,

На секунду всё затихло, глянул — выстрел, блэ.

Каждый второй клянётся, не понимая, чем это обернётся,

Кто — то отдаст своё тело земле сейчас, а кто — то вернётся,

Значит в следующий раз, в другой час это произойдёт,

Время всё — равно убьёт, а говорят оно лечит,

Уже давно в этом храме погасли свечи,

Под вечным огнём, ночью и днём пылает пламя,

Я делаю глоток воды из солдатской фляги,

Пытаясь оставить воспоминания на бумаге,

Но я не могу их заставить растаять

Война, пять букв, что они обозначают, слёзы матерей,

Множество жизней унесённых смертью,

Кровь каждого солдата,

Ничто не забыто, им посвящается балада.

Припев:2Х

Подавляя свой страх, кто — то берёт автомат,

С мыслями: «Вернусь я» — в бой идёт солдат,

Приказ простой: убей или будь убит,

А подвиг, что свершишь ты никогда не будет забыт,

Вспоминая детсво, игры во дворах,

Тогда все они держали простые игрушки в руках,

Споры, кто кого, обходились все без слёз,

Но теперь они дерутся не на шутку, всё всерьоз,

Автоматный очереди сливаются со взрывами,

страшная картина, ничто с нею несравнимо,

Мать находит сына в списах безвесть пропавших,

Среди узнавших тайну войны так много павших,

Бог, прошу тебя, услышь мои молитвы,

Я больше не могу бежать по лезвию бритвы,

Знай, в моих словах нет ни капли лжи,

Жизнь в своей реальности рисует миражи,

Вслед за тенью будущего дня идёт война,

Она неизбежна, каждого сводит с ума,

Надежды тают, тают на глазах солдат,

Когда последний луч света убивает кровавый закат,

Нет дороги назад, в итоге виноваты боги, так говорят,

Они нам мстят, приложив руку к сердцу, одни воюют с детства,

Другие придаются бегству, не думая о последствиях,

За грехи приходится платить жизнью, в лицо

Смерти смотрели многие, бросались ей в ноги,

Так десятки тысяч восемнадцати летних пацанов погибли,

Доказательство тому братские могилы, их не забыли,

Эту тему посвящаем всем, кто прошёл через огонь войны,

Строка идёт за строчкой,

Вы знать должны, что здесь нельзя поставить точку.

Припев:2Х

Koor: 2X

Een spoor achterlatend in het geheugen op de rand van eeuwig vuur,

Het leven verlaagt zijn honden tot waar zijn naam oorlog is,

Dag en nacht gaat de vlam niet uit,

Ter ere van degenen die hun hoofd bogen, ontwikkelen ze een spandoek.

De lijnen zijn thema's, hier leggen ze een eed af,

Elk vult zijn kolf

Een onuitputtelijke kracht die de dorst van hen lest

Wie gaat een lange weg is

Ze weten wie er is overleden, ze kunnen niet worden teruggestuurd,

Aan degenen die onder de kogel doorgingen, hun borst blootleggend,

Ik wijd mijn gedachten in de zone van eeuwig vuur,

En het motief, zoals huilende gitaren, voor altijd

De oorlog is verdwenen in het geheugen, Afghanistan, Dagestan, Tsjetsjenië,

Ja, de grond is bedekt met bloed,

Verbergt in zichzelf een schat, een schat van opgravingen,

Het verbergt de laatste dromen, of liever hun fragmenten,

Voor de klootzakken achter dit alles

Het leven dat aan het moederland wordt gegeven betekent niets,

Ze verbergen hun gezichten en in hun ziel is er alleen ijs,

En degenen die als pionnen worden beschouwd, vechten tot de dood, welk jaar?

De tijd neemt zijn loop

Wie onder de negentien is, stapt in een helikopter,

Je hart vervangen door een sniper scope

Alles was even stil, ik keek - een schot, bla.

Elke seconde zweert, niet begrijpend hoe het zal aflopen,

Iemand zal nu zijn lichaam aan de aarde geven, en iemand zal terugkeren,

Dus de volgende keer, op een ander uur, zal het gebeuren,

De tijd zal alles doden, maar ze zeggen dat het geneest,

De kaarsen in deze tempel zijn al lang gedoofd,

Onder het eeuwige vuur brandt een vlam dag en nacht,

Ik neem een ​​slok water uit de fles van een soldaat,

Proberen herinneringen op papier achter te laten

Maar ik kan ze niet laten smelten

Oorlog, vijf brieven, wat ze betekenen, tranen van moeders,

Veel levens weggenomen door de dood

Het bloed van elke soldaat

Niets wordt vergeten, er wordt een ballad aan hen opgedragen.

Koor: 2X

Door hun angst te onderdrukken, pakt iemand een machinegeweer,

Met gedachten: "Ik zal terugkeren" - een soldaat gaat ten strijde,

De volgorde is simpel: doden of gedood worden,

En de prestatie die je bereikt zal nooit worden vergeten,

Herinnerend aan de kindertijd, spelletjes in de tuin,

Toen hielden ze allemaal eenvoudig speelgoed in hun handen,

Geschillen, wie wint, slaagden er allemaal in zonder tranen,

Maar nu vechten ze serieus, alles is serieus,

Automatische bursts versmelten met explosies,

vreselijke foto, niets is ermee te vergelijken,

De moeder vindt haar zoon in de lijsten van vermisten,

Onder degenen die het geheim van de oorlog hebben geleerd, zijn er zoveel gevallen,

God hoor alsjeblieft mijn gebeden

Ik kan niet langer op het scherp van de snede rennen

Weet dat er geen druppel leugens in mijn woorden zit,

Het leven in zijn werkelijkheid trekt luchtspiegelingen,

Na de schaduw van de volgende dag komt de oorlog,

Het is onvermijdelijk, het maakt iedereen gek,

De hoop smelt, smelt voor de ogen van de soldaten,

Wanneer de laatste lichtstraal de bloedige zonsondergang doodt

Er is geen weg terug, uiteindelijk zijn de goden de schuldige, dus zeggen ze:

Ze nemen wraak op ons, leggen hun hand op hun hart, sommigen vechten al sinds hun kindertijd,

Anderen geven toe aan de vlucht zonder na te denken over de gevolgen,

Je moet voor zonden betalen met je leven, in het gezicht

Velen keken naar de dood, wierpen zich aan haar voeten,

Dus tienduizenden achttienjarige jongens stierven,

Bewijs hiervan zijn massagraven, ze werden niet vergeten,

We dragen dit onderwerp op aan iedereen die door het vuur van de oorlog is gegaan,

Regel na regel

U moet weten dat u hier geen einde aan kunt maken.

Koor: 2X