November Nights - Gram Parsons, The Like

You say that you’re restless, you say that you know me too well

You’ve seen all my best and you’ve heard all the stories I tell

You think you’ve been taken for granted, you’re probably right

Still I remember a November night

When the dawn on your doorway shone white with frost

And the soft love that always began with the touch of your hand

And recall the mornings that tossed your hair in the wind

Time’s made it meaningless, I’m insecure, you can tell

But why am I leaving unless time had only meant well?

There’s nothing left now to excite you, no reason to try

Still I remember a candlelit sky

And the summer surrounding the ground where you and I lay

And though we were always alone with our secrets known

We both were aware and afraid our closeness might end

My love’s like a dancer, she weaves through the dangers complete

Her well rehearsed answers with rational reasons for feet

And if it decreases or ceases to always seem right

I’ll just remember a November night

When the dawn on your doorway shone white with frost

And the soft love that always began with the touch of your hand

And recall the mornings that tossed your hair in the wind

Je zegt dat je rusteloos bent, je zegt dat je me te goed kent

Je hebt al mijn beste gezien en je hebt alle verhalen gehoord die ik vertel

Je denkt dat je als vanzelfsprekend wordt beschouwd, je hebt waarschijnlijk gelijk

Toch herinner ik me een novemberavond

Toen de dageraad op je deuropening wit scheen van de vorst

En de zachte liefde die altijd begon met de aanraking van je hand

En herinner je de ochtenden die je haren in de wind gooiden

De tijd heeft het zinloos gemaakt, ik ben onzeker, dat merk je

Maar waarom ga ik weg tenzij de tijd het alleen maar goed had bedoeld?

Er is nu niets meer om je op te winden, geen reden om het te proberen

Toch herinner ik me een hemel bij kaarslicht

En de zomer rond de grond waar jij en ik liggen

En hoewel we altijd alleen waren met onze geheimen bekend

We waren ons er allebei van bewust en waren bang dat onze nabijheid zou eindigen

Mijn liefde is als een danseres, ze weeft de gevaren compleet

Haar goed ingestudeerde antwoorden met rationele redenen voor voeten

En als het afneemt of ophoudt om altijd goed te lijken

Ik herinner me gewoon een novemberavond

Toen de dageraad op je deuropening wit scheen van de vorst

En de zachte liefde die altijd begon met de aanraking van je hand

En herinner je de ochtenden die je haren in de wind gooiden