The Foolhardy Venturer - Glorior Belli

When Earth in its young prime languished with grotesqueness

Where solely wicked chimes loudy would resonate

A challenging saraph whose chants force hearts to break

Had divine glory found in sordid depths unknown

He reached a place so down he felt his wings perish

Crawling through desperate lands, not knowing night from day

For so long he remained dormant in such grey lairs

But never will ignore the essence of his strife

Painting a mournful world, by fierce natures engulfed

And from that brave journey a very beast was born

Sometimes he asks himself is truth still deafening

But then he laughs in panic of delight Satanic

Howling by the moonlight:

Father, I’ve raised you to renown

And laud your thousand names to despicable crowds

But had I wished to bring you down, revealing your secrets

Your shame would surely match your questionable pride

And without fame you’d be but a fool to deride!

Then thought no more, for suddenly his logic failed

Silence and utter night has become his temple

When Earth in its young prime withered with deviousness

Where solely blatant chimes would resonate

A confronting seraph whose chants could enlighten

Had divine glory found in a darkness that burns

Toen de aarde in haar jonge jaren wegkwijnde van groteskheid

Waar alleen slechte klokken luid zouden resoneren

Een uitdagende saraph wiens gezangen harten dwingen te breken

Had goddelijke heerlijkheid gevonden in smerige diepten onbekend

Hij bereikte een plaats zo diep dat hij zijn vleugels voelde vergaan

Kruipend door wanhopige landen, zonder dag en nacht te kennen

Zo lang bleef hij sluimeren in zulke grijze holen

Maar zal nooit de essentie van zijn strijd negeren

Een treurige wereld schilderen, door de woeste natuur overspoeld

En uit die dappere reis werd een heel beest geboren

Soms vraagt ​​hij zich af of de waarheid nog oorverdovend is

Maar dan lacht hij in paniek van verrukking Satanic

Huilend bij het maanlicht:

Vader, ik heb u tot roem opgevoed

En prijs je duizend namen aan verachtelijke menigten

Maar had ik je willen neerhalen en je geheimen onthullen?

Je schaamte zou zeker overeenkomen met je twijfelachtige trots

En zonder roem zou je maar een dwaas zijn om te bespotten!

Toen dacht hij niet meer, want plotseling faalde zijn logica

Stilte en volslagen nacht is zijn tempel geworden

Toen de aarde in haar jonge jaren verdorde van sluwheid

Waar alleen flagrante klokken zouden resoneren

Een confronterende seraf wiens gezangen zouden kunnen verlichten

Had goddelijke heerlijkheid gevonden in een duisternis die brandt