The Woman Upstairs - Gino Vannelli

She had a chalk-white face and dandelion hair

T’was a wisp of a woman who lived in the tenement upstairs

Where the walls were so thin

You could hear her bleedin'

He was mountain of a man that stunk o' Brewdog ale

With a fist he swung like a curved-claw hammer on a nail

With all of his might

Most every night

Then it came one day on a cold day in July

A time to choose to either live or die

Like a low-hung fruit sprung from the Tree of Life

Yeah the moment had arrived

As he wrapped his hands around her throat

Before the kitchen lights went dark

She took hold of the butcher knife

And she drove it into his heart

She drove it into his heart

Soon the police came and they laid her in cuffs

Threw her in the back of a black and white and sure enough

They locked her away

And there she would stay

Until such time her case was assigned

To a public defender who had ten other trials on his mind

Thus the verdict was in

Before a word was spoken

So it came one day on a cold day in July

A time to choose to either live or die

Like a low-hung fruit sprung from the Tree of Life

Yeah the moment had arrived

As I heard her shout, «No way, no how!

No more blood and tears will I shed!»

And then there came that terrible silence

And that mountain of a man was dead

And that mountain of a man was dead

She weren’t no newsworthy face, no lady fair

Just a hard-luck woman livin' in the tenement upstairs

Who by a jury of her peers

Got twenty-five years

Ze had een krijtwit gezicht en paardenbloemhaar

T'was een sliert van een vrouw die in de huurkazerne boven woonde

Waar de muren zo dun waren

Je kon haar horen bloeden

Hij was een berg van een man die stonk naar Brewdog ale

Met een vuist zwaaide hij als een gebogen klauwhamer op een spijker

Met al zijn macht

Bijna elke nacht

Toen kwam het op een dag op een koude dag in juli

Een tijd om te kiezen om te leven of te sterven

Als een laaghangende vrucht ontsproten aan de Tree of Life

Ja het moment was aangebroken

Terwijl hij zijn handen om haar keel sloeg

Voordat de keukenverlichting doofde

Ze pakte het slagersmes vast

En ze dreef het in zijn hart

Ze dreef het in zijn hart

Al snel kwam de politie en legden ze haar in de boeien

Gooide haar in de rug van een zwart-wit en ja hoor

Ze hebben haar opgesloten

En daar zou ze blijven

Tot die tijd werd haar zaak toegewezen

Aan een openbare verdediger die tien andere processen in zijn hoofd had

Zo was het vonnis binnen

Voordat er een woord werd gesproken

Dus het kwam op een dag op een koude dag in juli

Een tijd om te kiezen om te leven of te sterven

Als een laaghangende vrucht ontsproten aan de Tree of Life

Ja het moment was aangebroken

Toen ik haar hoorde schreeuwen: "Geen sprake van, niet kunnen!

Ik zal geen bloed en tranen meer vergieten!»

En toen kwam die verschrikkelijke stilte

En die berg van een man was dood

En die berg van een man was dood

Ze was geen nieuwswaardig gezicht, geen mooie dame

Gewoon een pechvogel die in de bovenwoning woont

Wie door een jury van haar leeftijdsgenoten

Heb vijfentwintig jaar