White Mountain - Genesis

Thin hung the web like a trap in a cage,

The fox lay asleep in his lair.

Fang’s frantic paws told the tale of his sin,

Far off the chase shrieked revenge.

Outcast he trespassed where no wolf may tread,

The last sacred haunt of the dead.

He learnt of a truth which only one wolf may know,

The sceptre and crown of a king.

Howling for blood, One-eye leads on the pack,

Plunging through forest and snowstorm.

Steep rose the ridge, ghostly peaks climbed the sky,

Fang sped through jungles of ice.

Hard on his tail, One-eye drew from the pack —

An old hero conquered by none.

Steep, far too steep, grew the pathway ahead,

Descent was the only escape.

A wolf never flees in the face of his foe,

Fang knew the price he would pay —

One-eye stood before him

With the crown upon his head,

Sceptre raised to deal the deadly blow.

Fang, son of Great Fang, the traitor we seek,

The laws of the brethren say this:

That only the king sees the crown of the gods,

And he, the usurper, must die.

Snarling he tore at the throat of his foe,

But Fang fought the hero in vain.

Dawn saw the white mountain tinted with red —

Never would the crown leave again.

One-eye his the crown and with laurels on his head

Returned amongst the tribe and dwelt in peace.

Thin hing het web als een val in een kooi,

De vos lag te slapen in zijn hol.

Fang's uitzinnige poten vertelden het verhaal van zijn zonde,

Ver weg van de achtervolging schreeuwde wraak.

Outcast betrad hij waar geen wolf kan treden,

De laatste heilige plek van de doden.

Hij leerde van een waarheid die slechts één wolf kan weten,

De scepter en kroon van een koning.

Huilend om bloed, One-eye leads op de verpakking,

Duiken door bos en sneeuwstorm.

Steil steeg de bergkam, spookachtige pieken klommen de lucht,

Fang snelde door oerwouden van ijs.

Hard op zijn staart, One-eye trok uit het peloton —

Een oude held veroverd door niemand.

Steil, veel te steil, groeide het pad vooruit,

Afdalen was de enige ontsnapping.

Een wolf vlucht nooit in het aangezicht van zijn vijand,

Fang wist welke prijs hij zou betalen —

Eenoog stond voor hem

Met de kroon op zijn hoofd,

Scepter geheven om de dodelijke klap uit te delen.

Fang, zoon van Grote Fang, de verrader die we zoeken,

De wetten van de broeders zeggen dit:

Dat alleen de koning de kroon van de goden ziet,

En hij, de usurpator, moet sterven.

Grommend scheurde hij naar de keel van zijn vijand,

Maar Fang vocht tevergeefs tegen de held.

Dawn zag de witte berg rood getint -

Nooit zou de kroon meer vertrekken.

Eenoog is de kroon en met lauweren op zijn hoofd

Keerde terug onder de stam en woonde in vrede.