The Lamia - Genesis

The scent grows richer;

he knows he must be near

He finds a long passageway lit by chandelier

Each step he takes, the perfumes change

From familiar fragrance to flavours strange

A magnificent chamber meets his eye

Inside, a long rose-water pool is shrouded by fine mist

Stepping in the moist silence

With a warm breeze he’s gently kissed

Thinking he is quite alone

He enters the room as if it were his own

But ripples on the sweet pink water reveal some company unthought of

Rael stands astonished doubting his sight

Struck by beauty, gripped in fright

Three vermilion snakes of female face

The smallest motion, filled with grace

Muted melodies fill the echoing hall

But there is no sign of warning in the siren’s call

«Rael, welcome!

We are the Lamia of the pool

We have been waiting for our waters to bring you cool»

Putting fear beside him

He trusts in beauty blind

He slips into the nectar

Leaving his shredded clothes behind

With their tongues, they test-taste and judge

All that is mine

They move in a series of caresses that glide up and down my spine

As they nibble the fruit of my flesh

I feel no pain

Only a magic that a name would stain

With the first drop of my blood in their veins

Their faces are convulsed in mortal pains

The fairest cries, «We all have loved you, Rael»

Each empty snake-like body floats

Silent sorrow in empty boats

A sickly sourness fills the room

The bitter harvest of a dying bloom

Looking for motion I know I will not find

I stroke the curls now turning pale in which I’d lain entwined

Oh lamia, your flesh that remains I will take as my food

It is the scent of garlic that lingers on my chocolate fingers

Looking behind me

The water turns icy-blue

The lights are dimmed and once again the stage is set for you

De geur wordt rijker;

hij weet dat hij in de buurt moet zijn

Hij vindt een lange gang verlicht door een kroonluchter

Bij elke stap die hij zet, veranderen de parfums

Van bekende geur tot vreemde smaken

Een prachtige kamer ontmoet zijn oog

Binnen is een lang zwembad met rozenwater gehuld in fijne mist

In de vochtige stilte stappen

Met een warme bries wordt hij zachtjes gekust

Denken dat hij vrij alleen is

Hij komt de kamer binnen alsof het zijn eigen kamer is

Maar rimpelingen op het zoete roze water onthullen een onvoorstelbaar gezelschap

Rael staat verbaasd te twijfelen aan zijn zicht

Getroffen door schoonheid, gegrepen door angst

Drie vermiljoen slangen met vrouwelijk gezicht

De kleinste beweging, gevuld met gratie

Gedempte melodieën vullen de galmende zaal

Maar er is geen teken van waarschuwing in de oproep van de sirene

«Raël, welkom!

Wij zijn de Lamia van het zwembad

We hebben gewacht op onze wateren om je af te koelen»

Angst naast hem zetten

Hij vertrouwt op schoonheid blind

Hij glipt in de nectar

Zijn verscheurde kleren achterlatend

Met hun tong testen, proeven en beoordelen ze

Alles wat van mij is

Ze bewegen in een reeks strelingen die op en neer glijden over mijn ruggengraat

Terwijl ze aan de vrucht van mijn vlees knabbelen

Ik voel geen pijn

Alleen een magie die een naam zou bevlekken

Met de eerste druppel van mijn bloed in hun aderen

Hun gezichten zijn verkrampt van dodelijke pijnen

De mooiste kreten: "We hebben allemaal van je gehouden, Rael"

Elk leeg slangachtig lichaam drijft

Stil verdriet in lege boten

Een ziekelijke zuurheid vult de kamer

De bittere oogst van een stervende bloei

Op zoek naar beweging waarvan ik weet dat ik die niet zal vinden

Ik streel de krullen die nu bleek worden waarin ik verstrengeld had gelegen

Oh lamia, je vlees dat overblijft zal ik als mijn eten nemen

Het is de geur van knoflook die aan mijn chocoladevingers blijft hangen

Achter me kijken

Het water wordt ijsblauw

De lichten worden gedimd en het podium staat weer voor je klaar