The Fountain Of Salmacis - Genesis, Phil Collins, Peter Gabriel

From a dense forest of tall dark pinewood

Mount Ida rises like an island.

Within a hidden cave, nymphs had kept a child:

Hermaphroditus, son of gods, so afraid of their love.

As the dawn creeps up the sky,

The hunter caught sight of a doe.

In desire for conquest,

He found himself within a glade he’d not beheld before.

HERMAPHRODITUS: NARRATOR:

Where are you, my father?

Then he could go no farther.

Give wisdom Now lost, the boy was guided

to your son.

by the sun.

And as his strength began to fail,

He saw a shimmering lake.

A shadow in the dark green depths

Disturbed the strange tranquility.

SALMACIS: NARRATOR:

The waters are disturbed.

The waters are disturbed.

Some creature has been stirred.

The naiad queen Salmacis

has been stirred.

As he rushed to quench his thirst,

A fountain spring appeared before him.

And as his heated breath brushed through the cool mist

A liquid voice called, «Son of gods, drink from my spring.»

The water tasted strangely sweet.

Behind him the voice called again.

He turned and saw her, in a cloak of mist alone,

And as he gazed, her eyes were filled with the darkness of the lake.

SALMACIS: NARRATOR:

We shall be one.

She wanted them as one.

We shall be joined as one.

Yet he had no desire to be one.

HERMAPHRODITUS: Away from me, cold-blooded woman.

Your thirst is not mine.

SALMACIS: Nothing will cause us to part.

Hear me, O Gods!

Unearthly calm ascended from the sky

And then their flesh and bones were strangely merged.

Forever to be joined as one.

The creature crawled into the lake.

A fading voice was heard:

«And I beg, that all who touch this spring

May share my fate.»

SALMACIS: NARRATOR:

We are the one.

The two are now made one.

We are the one.

Demi-god and nymph are now made one.

Both had given everything they had.

A lover’s dream had been fulfilled at last.

Forever still beneath the lake.

Uit een dicht bos van hoog donker dennenbos

Mount Ida rijst op als een eiland.

In een verborgen grot hadden nimfen een kind gehouden:

Hermaphroditus, zoon van goden, zo bang voor hun liefde.

Terwijl de dageraad door de lucht kruipt,

De jager zag een hinde.

In verlangen naar verovering,

Hij bevond zich in een blijdschap die hij niet eerder had gezien.

HERMAPHRODITUS: VERTELLER:

Waar ben je, mijn vader?

Dan kon hij niet verder gaan.

Geef wijsheid Nu verloren, de jongen werd geleid

aan uw zoon.

door de zon.

En toen zijn kracht begon te falen,

Hij zag een glinsterend meer.

Een schaduw in de donkergroene diepten

Verstoord de vreemde rust.

SALMACIS: VERTELLER:

De wateren zijn verstoord.

De wateren zijn verstoord.

Er is een wezen bewogen.

De najade koningin Salmacis

is geroerd.

Terwijl hij zich haastte om zijn dorst te lessen,

Een fonteinbron verscheen voor hem.

En terwijl zijn hete adem door de koele mist strijkt

Een vloeiende stem riep: "Godenzoon, drink uit mijn bron."

Het water smaakte vreemd zoet.

Achter hem riep de stem weer.

Hij draaide zich om en zag haar, alleen in een mantel van mist,

En terwijl hij staarde, werden haar ogen gevuld met de duisternis van het meer.

SALMACIS: VERTELLER:

We zullen één zijn.

Ze wilde ze als één.

We zullen als één worden samengevoegd.

Toch wilde hij er geen zijn.

HERMAPHRODITUS: Weg van mij, koelbloedige vrouw.

Jouw dorst is niet de mijne.

SALMACIS: Niets zal ons doen scheiden.

Hoor mij, o goden!

Onaardse rust steeg op uit de lucht

En toen versmolten hun vlees en botten op een vreemde manier.

Voor altijd om als één verenigd te zijn.

Het wezen kroop in het meer.

Er was een vervagende stem te horen:

"En ik smeek dat iedereen die deze lente aanraakt"

Mag mijn lot delen.»

SALMACIS: VERTELLER:

Wij zijn de een.

De twee zijn nu één geworden.

Wij zijn de een.

Halfgod en nimf zijn nu één gemaakt.

Beiden hadden alles gegeven wat ze hadden.

De droom van een minnaar was eindelijk vervuld.

Voor altijd stil onder het meer.