Winter's Mourning - Gandalf's Fist

There was ice on the breeze on the morning she died

There was snow in the trees as the old beggar cried

And he knelt by her grave and he lay by her side

There was ice on the breeze on the morning she died

By the church on the hill, huddles men side by side

While women and children light candles inside

Oh the warmth that they hold fights the chill from their bones

And the beggarman lies wrapped in rags by the road

From the whites of the field springs the wings of a crow

To the heavy grey skies as the mourning bell tolls

Where the whispering of reeds from a frozen lake grow

Stands the ghost of a maid staring out from the snow

And the beggarman bows as he steps by her side

Takes the maid by the hand «will thee dance one last time?»

And they waltzed to the bells, through the fog to the night

There sprung flames by the woods as she led him inside

«Did you live long ago, poor sweet lassie of mine?»

«Now your face I not know, from the cold winds of time»

And the flames how they fade and the air turns to stone

Pray a kiss from your lips 'fore you leave me alone

But the ghost did not speak and the ghost did not smile

In first light of the morn' as the frost gripped his eyes

And the distant church bells shook the wind one last time

There she kissed is clay lips on the morning he died

Er was ijs op de wind op de ochtend dat ze stierf

Er lag sneeuw in de bomen terwijl de oude bedelaar huilde

En hij knielde bij haar graf en hij lag aan haar zijde

Er was ijs op de wind op de ochtend dat ze stierf

Bij de kerk op de heuvel zitten mannen naast elkaar

Terwijl vrouwen en kinderen binnen kaarsen aansteken

Oh, de warmte die ze vasthouden bestrijdt de kou van hun botten

En de bedelaar ligt in lompen gewikkeld langs de weg

Uit het wit van het veld ontspringen de vleugels van een kraai

Naar de zware grijze lucht terwijl de rouwklok luidt

Waar het gefluister van riet uit een bevroren meer groeit

Staat de geest van een meid die vanuit de sneeuw naar buiten staart

En de bedelaar buigt als hij naast haar stapt

Neemt de meid bij de hand «wil je nog een laatste keer dansen?»

En ze walsten naar de klokken, door de mist naar de nacht

Er ontstonden vlammen bij het bos toen ze hem naar binnen leidde

"Leefde je lang geleden, arme lieve meid van me?"

"Nu ken ik je gezicht niet, van de koude winden van de tijd"

En de vlammen hoe ze doven en de lucht in steen verandert

Bid een kus van je lippen voordat je me met rust laat

Maar de geest sprak niet en de geest glimlachte niet

In het eerste licht van de ochtend toen de vorst zijn ogen greep

En de verre kerkklokken schudden de wind nog een laatste keer

Daar kuste ze kleilippen op de ochtend dat hij stierf