Samotność - FRANKO

Siedzę znów sam

W pustym pokoju życia

Tylko wieje deszcz szarych kolorów rozmycia

Ani żywej duszy ani martwego spojrzenia

Tylko blade ściany, bez zrozumienia

Nie ma miłości, nienawiści wokół

Wszystko zanika dziś w ciemności pokoju

Nie chciałem tego, ale mimo wszystko wolę samotność

Niż fałszywą bliskość

Moja samotność

Jesteś zawsze ze mną

Nawet pośród mórz czuję twą obecność

My smutne dzieci już tak chyba mamy

Że po prostu czasem w życie gramy sami

Mozaika życia pochłania już bez reszty

A beznamiętne twarze szarpią nas jak sępy

Gdyby tylko mogli, kradliby marzenia

Dlatego chcę odpłynąć w rejs bez cienia

Nie wiem ile jeszcze wytrzymam na tym świecie

Czuję wielką pustkę, która kwitnie we mnie

Mam jedną prośbę zanim zniknę stąd

Pozwólcie myślom biec na nieznany ląd

Moja samotność

Jesteś zawsze ze mną

Nawet pośród mórz czuję twą obecność

My smutne dzieci już tak chyba mamy

Że po prostu czasem w życie gramy sami

Ik zit weer alleen

In een lege woonkamer

Er waait alleen een regen van grijze wazige kleuren

Noch een levende ziel, noch een dode blik

Alleen bleke muren, zonder begrip

Er is geen liefde, geen haat in de buurt

Alles vervaagt vandaag in de duisternis van de kamer

Ik wilde het niet, maar toch geef ik de voorkeur aan eenzaamheid

dan valse nabijheid

mijn eenzaamheid

Je bent altijd bij me

Zelfs in het midden van de zeeën kan ik je aanwezigheid voelen

We hebben waarschijnlijk zulke verdrietige kinderen

Dat we soms gewoon het leven zelf spelen

Het mozaïek van het leven is volledig absorberend

En emotieloze gezichten verscheuren ons als gieren

Als ze dat konden, zouden ze dromen stelen

Daarom wil ik op een cruise zonder schaduw

Ik weet niet hoe lang ik nog in deze wereld kan overleven

Ik voel een grote leegte die in mij opbloeit

Ik heb één verzoek voordat ik hier wegga

Laat je gedachten naar het onbekende land gaan

mijn eenzaamheid

Je bent altijd bij me

Zelfs in het midden van de zeeën kan ik je aanwezigheid voelen

We hebben waarschijnlijk zulke verdrietige kinderen

Dat we soms gewoon het leven zelf spelen