En Skikkelse I Horisonten - Fleurety

Skikkelsen kommer nærmere.

Jeg kan se bukkehorn

og et kaldt, uttrykksløst åsyn.

Vinden løfter dens sorte kappe,

som kaster skygger over de livløse stenene.

Først nå kommer redselen

Jeg vet at skikkelsen alltid har sett meg,

for dens øyne er ikke vendt ut mot verden,

men inn mot sjelen.

Jeg holder hardt om sverdet mitt,

men vet at mitt eneste våpen er troen,

Kanhende hjelper troen på hjelp

selv den troløse?

For troløs er jeg kanskje,

men ikke uten håp.

Skikkelsen står nå foran meg.

Tvinger frem fortidens gjerninger,

de som helst skulle vært glemt.

Etter tusener av år i denne verden,

føles mye anger

når den endelig skal forlates.

Likevel synger hjertet,

og lettelsen brer seg over meg

og videre till skikkelsens armer

som like uttrykksløst folder kappen om seg.

Et mørke senker seg;

jeg vil finne fred her.

Het cijfer komt steeds dichterbij.

Ik kan fenegriek zien

en een koud, uitdrukkingsloos gezicht.

De wind heft zijn zwarte mantel op,

die schaduwen werpt over de levenloze stenen.

Alleen nu komt de angst

Ik weet dat de figuur me altijd heeft gezien,

want zijn ogen zijn niet op de wereld gericht,

maar naar de ziel.

Ik houd vast aan mijn zwaard,

maar weet dat mijn enige wapen geloof is,

Kanhende helpt het geloof in hulp

zelfs de ontrouw?

Ik ben misschien te ontrouw,

maar niet zonder hoop.

De figuur staat nu voor me.

Dwingt de daden van het verleden,

degenen die vergeten hadden moeten worden.

Na duizenden jaren in deze wereld,

voelt veel spijt

wanneer het eindelijk zal worden opgegeven.

Toch zingt het hart,

en opluchting verspreidt zich over mij

en op naar de armen van de figuur

die even uitdrukkingsloos de mantel om zich heen vouwt.

Een duisternis daalt neer;

Ik wil hier rust vinden.