Tristesse - FIBEL

Ich bin nackt in einem roten Mondfeld aufgewacht

Und meine Haut war blond

In aller Schönheit, wo mich ruft

Ein süßer Duft in meiner Nase trieb mich langsam an

Und ich fand nahe am Wegesrand einen See aus Zucker vor, vor

Tristesse, halt mich fest

Tristesse

Tristesse, halt mich fest

Tristesse, Tristesse, Tristesse

Am Zuckersee brennen sieben Sonnen heiß und hell

Und ich spüre schon auf meiner Haut, härtet sich der Karamell

Im Mondfeld steht im fahlen Licht ein nackter, blasser Mann

Und er bewegt sich Richtung Wegesrand

Und ich verwehe mit dem Wind, dem wind

Tristesse, halt mich fest

Tristesse

Tristesse, halt mich fest

Tristesse, Tristesse, Tristesse

Tristesse, halt mich fest

Tristesse

Tristesse, halt mich fest

Tristesse, Tristesse, Tristesse

Ik werd naakt wakker in een veld van rode manen

En mijn huid was blond

In alle schoonheid, waar roept mij

Een zoete geur in mijn neus dreef me langzaam verder

En ik vond een meer met suiker in de buurt van de weg

Verdriet, houd me stevig vast

droefheid

Verdriet, houd me stevig vast

Verdriet, verdriet, verdriet

Bij Sugar Lake branden zeven zonnen heet en helder

En ik voel de karamel al hard worden op mijn huid

Een naakte, bleke man staat in het maanveld in het bleke licht

En hij beweegt naar de kant van de weg

En ik ben weg met de wind, met de wind

Verdriet, houd me stevig vast

droefheid

Verdriet, houd me stevig vast

Verdriet, verdriet, verdriet

Verdriet, houd me stevig vast

droefheid

Verdriet, houd me stevig vast

Verdriet, verdriet, verdriet