Guardian Unbound - Fellwarden

Unbound

Unfettered by the fell chains of deference

I bow to no man

Worship no gods

No creature, no elemental act of savagery

Can cause this will to bend or snap

I travel as I please

My path is unmarked, my destiny unwritten

Driven by the cause of the just

The heathen cry of righteousness

The thunderous pulse of vengeance

Resonates my soul like a storm

Rivers of time run with blood

The blood of those who would oppose

In defiance of persecution, I stand like rock

Anchored as roots in earth

Stoic as the shoulders of mountains

Glacial giants that stand in the face of the millennial winds

From the darkest forests of the valley floor

To the snow-capped cairns where eagles soar

My dominion knows no limit

My demesne boundless, ageless, timeless

I turn my eyes to a wind-burned landscape

And fix my gaze with purpose

I raise my arms to the storm-charged skies

And scream my defiance in wordless rage

A spirit gilded by burning resolve

A paragon of the stoic in an age of treachery

A soul-guide to those who drift, lost and afraid

A banner-bearer for the essence of honour

A brooding scion who’s fate thus knows no end

A totem of iron-bound vigilance

A weaver of destiny, master of time

A clarion call summons those of this line

A guardian unbound

Ongebonden

Ongehinderd door de vallende kettingen van eerbied

Ik buig voor niemand

Aanbid geen goden

Geen schepsel, geen elementaire daad van wreedheid

Kan ervoor zorgen dat deze wil buigt of breekt

Ik reis zoals ik wil

Mijn pad is ongemarkeerd, mijn lot ongeschreven

Gedreven door de zaak van de rechtvaardigen

De heidense kreet van gerechtigheid

De donderende puls van wraak

Resoneert mijn ziel als een storm

Rivieren van tijd lopen met bloed

Het bloed van degenen die zich zouden verzetten

Ondanks vervolging sta ik als een rots

Verankerd als wortels in de aarde

Stoïcijns als de schouders van bergen

Gletsjerreuzen die het hoofd bieden aan de duizendjarige winden

Uit de donkerste bossen van de vallei

Naar de met sneeuw bedekte steenhopen waar adelaars vliegen

Mijn heerschappij kent geen limiet

Mijn domein grenzeloos, tijdloos, tijdloos

Ik richt mijn ogen op een door de wind verbrand landschap

En richt mijn blik doelbewust

Ik hef mijn armen naar de stormachtige lucht

En schreeuw mijn verzet in woordeloze woede

Een geest verguld door brandende vastberadenheid

Een toonbeeld van de stoïcijnse in een tijdperk van verraad

Een zielengids voor degenen die afdwalen, verloren en bang zijn

Een bannerdrager voor de essentie van eer

Een sombere telg wiens lot dus geen einde kent

Een totem van ijzersterke waakzaamheid

Een wever van het lot, meester van de tijd

Een klaroenoproep roept die van deze lijn op

Een voogd ongebonden