Japon Balıkçısı - Ezginin Günlüğü

Denizde bir bulutun öldürdüğü

Japon balıkçısı genç bir adamdı.

Dostlarından dinledim bu türküyü

Pasifik’te sapsarı bir akşamdı.

Balık tuttuk yiyen ölür.

Elimize değen ölür.

Bu gemi bir kara tabut,

lumbarından giren ölür.

Balık tuttuk yiyen ölür,

birden değil, ağır ağır,

etleri çürür, dağılır.

Balık tuttuk yiyen ölür.

Elimize değen ölür.

Tuzla, güneşle yıkanan

bu vefalı, bu çalışkan

elimize değen ölür.

Birden değil, ağır ağır,

etleri çürür, dağılır.

Elimize değen ölür…

Badem gözlüm, beni unut.

Bu gemi bir kara tabut,

lumbarından giren ölür.

Üstümüzden geçti bulut.

Badem gözlüm beni unut.

Boynuma sarılma, gülüm,

benden sana geçer ölüm.

Badem gözlüm beni unut.

Bu gemi bir kara tabut.

Badem gözlüm beni unut.

Çürük yumurtadan çürük,

benden yapacağın çocuk.

Bu gemi bir kara tabut.

Bu deniz bir ölü deniz.

İnsanlar ey, nerdesiniz?

Nerdesiniz?

Gedood door een wolk in de zee

De Japanse visser was een jonge man.

Ik hoorde dit nummer van je vrienden

Het was een bleke avond in de Stille Oceaan.

We hebben vis gevangen, wie eet sterft.

Wie ons aanraakt, sterft.

Dit schip is een zwarte kist,

die door zijn haven binnenkomt, sterft.

We hebben vis gevangen, wie eet sterft,

niet plotseling, langzaam,

hun vlees rot en valt uit elkaar.

We hebben vis gevangen, wie eet sterft.

Wie ons aanraakt, sterft.

Tuzla, badend in de zon

deze loyale, deze hardwerkende

wie ons aanraakt, sterft.

Niet plotseling, langzaam,

hun vlees rot en valt uit elkaar.

Wie ons aanraakt, sterft...

Amandelogen, vergeet mij.

Dit schip is een zwarte kist,

die door zijn haven binnenkomt, sterft.

De wolk ging over ons heen.

Amandelogen, vergeet me.

Omhels mijn nek niet, lach,

de dood gaat van mij naar jou.

Amandelogen, vergeet me.

Dit schip is een zwarte kist.

Amandelogen, vergeet me.

Rot van een rot ei,

het kind dat je van mij zult maken.

Dit schip is een zwarte kist.

Deze zee is een dode zee.

Hey mensen, waar zijn jullie?

Waar ben je?