On n'a rien vu venir - Exsonvaldes

A chaque fois on a cru,

qu’on y était, que ça irait.

Et à chaque fois on a cru,

que tout serait, différent.

Les mensonges, la distance et le temps.

La rancœur et le rendement des sentiments.

Je n’ai rien vu venir,

invincible en équilibre à me dire,

que le meilleur était à venir.

Et en même temps on entendait,

la terre trembler et les vitres tomber.

Et on pensait passer sauvés,

entre les gouttes,

les failles sur la route.

C'était sans compter sur le vent qui s’en est mêlé,

sans compter sur le vent qui s’en est mêlé.

On l’avait vu venir,

invisible en équilibre sans rien dire.

On a peut-être vu le pire.

Je n’ai rien vu venir,

invincible en équilibre à me dire,

qu’on le verrait venir.

Invisible en équilibre sans rien dire.

On a peut-être vu le pire.

(Merci à Romain Sc pour cettes paroles)

Elke keer dat we geloofden,

dat we er waren, dat het goed zou komen.

En elke keer dat we geloofden,

dat alles anders zou zijn.

Leugens, afstand en tijd.

Wrok en de opbrengst van gevoelens.

ik zag niks aankomen,

onoverwinnelijk klaar om me te vertellen,

dat het beste nog moest komen.

En tegelijkertijd hoorden we,

de aarde beeft en de ramen vallen.

En we dachten dat we gered zouden slagen,

tussen de druppels,

de oneffenheden in de weg.

Het was zonder rekening te houden met de wind die erbij betrokken raakte,

zonder rekening te houden met de wind die erbij kwam kijken.

We zagen het aankomen,

onzichtbaar in balans zonder iets te zeggen.

We hebben misschien het ergste gezien.

ik zag niks aankomen,

onoverwinnelijk klaar om me te vertellen,

we zouden het zien aankomen.

Onzichtbaar in balans zonder iets te zeggen.

We hebben misschien het ergste gezien.

(Met dank aan Romain Sc voor deze teksten)