Murmansk I - Excruciation

Losing myself in darkness…

black in black.

A sea-born ghost, a frozen heart.

Shattered.

A ghastly sky, while nature withers.

Now I‘ve found myself running away

from the life I lost, — all alone.

The life I lost in Murmansk.

No looking back to the world that once was.

To the ground I once have walked.

The path I walked in Murmansk.

The sea is calling, — a shivering caress.

a dead-end horizon never to be reached.

Running through the whipping spindrift,

a fugitive losing its pain,

a pain that rose in Murmansk.

The coldness acheing like burning needles.

A chilling past of a life that has been lived.

A life that I‘ve shed in Murmansk.

To be free I need to sail away

or I will die at the border to no man‘s land.

I‘m diving, trying to restore my dreams,

breaking the chains that tie me,

tie me to Murmansk.

I spread my arms, embracing the waves

that are fighting me back, pushing me back.

Pushing me back to Murmansk.

To be free I need to sail away

or I will die at the border to no man‘s land.

To be free I need to sail away

or I will die at the border to no man‘s land.

Now I‘m free and I start to sail away

so I won‘t die at the border to no man‘s land.

At the border to no man‘s land.

Mezelf verliezen in het duister...

zwart in zwart.

Een uit de zee geboren geest, een bevroren hart.

Aan gruzelementen.

Een afschuwelijke lucht, terwijl de natuur verdort.

Nu merk ik dat ik wegloop

van het leven dat ik verloor, - helemaal alleen.

Het leven dat ik verloor in Moermansk.

Geen terugkijken op de wereld die ooit was.

Naar de grond waar ik ooit heb gelopen.

Het pad dat ik liep in Moermansk.

De zee roept, een rillende streling.

een doodlopende horizon om nooit te bereiken.

Rennend door de opzwepende spindrift,

een voortvluchtige die zijn pijn verliest,

een pijn die opkwam in Moermansk.

De kou doet pijn als brandende naalden.

Een huiveringwekkend verleden van een leven dat is geleefd.

Een leven dat ik heb afgeworpen in Moermansk.

Om vrij te zijn, moet ik wegvaren

of ik zal sterven aan de grens met niemandsland.

Ik duik, probeer mijn dromen te herstellen,

het breken van de ketenen die mij binden,

bind me aan Moermansk.

Ik spreid mijn armen en omhels de golven

die me terugvechten, me terugduwen.

Hij duwt me terug naar Moermansk.

Om vrij te zijn, moet ik wegvaren

of ik zal sterven aan de grens met niemandsland.

Om vrij te zijn, moet ik wegvaren

of ik zal sterven aan de grens met niemandsland.

Nu ben ik vrij en begin ik weg te zeilen

dus ik zal niet sterven aan de grens met niemandsland.

Aan de grens met niemandsland.