Tin (The Manhole) - Everything Everything

I’ll be the fox by the road I am,

enormous & evolved.

A predatory mass, in the dark I am unseen

Me dripping oil from my tail & my,

eyes are through the fumes;

yellow as the arc of imagined LEDs.

I leave a path in the snow little,

rainbow diesel paws, I devour the smoke that erupts from all exhaust.

I make a dash for the median,

there’s a banshee searing past,

everything is light and it’s noise and I reach the grass.

My eyes are wide & my teeth dropping,

straight out of my skull, they clatter on the road anatomically displayed.

I am as lithe as a vine as I,

whisper up the verge, I am almost up to the shoulders of a horse.

Little Sea Anemone, pool of rocks,

why’d you see, an enemy I cannot?

Could there be, a more heavenly artifact?

As pure as that?

I sleep a while in the dark of a,

warehouse by the sea, I am now as giant as the sun I used to love.

My limbs are shoots springing forth I am,

impossible and black, and I can feel the gravity rushing into me.

I feel a pull on my fur and a,

hundred tiny hands, I can feel the men and the women clamber on.

They will embrace me tonight as a,

a father and a son, I will carry homo-sapiens through the night.

I can not imagine the things they did to you.

I can not imagine the way it feels for you.

I can feel the gravity rushing into me.

I am but a hole in the fabric of the scene.

I was but a drop in the ocean all along.

Ik zal de vos zijn langs de weg die ik ben,

enorm & geëvolueerd.

Een roofzuchtige massa, in het donker ben ik ongezien

Ik druppel olie uit mijn staart en mijn,

ogen zijn door de dampen;

geel als de boog van denkbeeldige LED's.

Ik laat een pad in de sneeuw weinig,

regenboog dieselpoten, ik verslind de rook die uit alle uitlaatgassen komt.

Ik maak een streepje voor de mediaan,

er is een banshee die voorbij raast,

alles is licht en het is lawaai en ik bereik het gras.

Mijn ogen zijn wijd en mijn tanden vallen,

recht uit mijn schedel kletteren ze op de anatomisch weergegeven weg.

Ik ben zo lenig als een wijnstok als ik,

fluister in de berm, ik ben bijna tot aan de schouders van een paard.

Kleine zeeanemoon, poel van rotsen,

waarom zie je, een vijand die ik niet kan?

Zou er een hemelser artefact kunnen zijn?

Zo puur?

Ik slaap een tijdje in het donker van een,

pakhuis aan zee, ben ik nu zo reus als de zon waar ik vroeger van hield.

Mijn ledematen zijn scheuten die tevoorschijn komen, ik ben,

onmogelijk en zwart, en ik voel de zwaartekracht naar me toe komen.

Ik voel een trek aan mijn vacht en een,

honderd kleine handjes, ik kan de mannen en de vrouwen voelen klauteren.

Ze zullen me vanavond omhelzen als een,

een vader en een zoon, ik zal homo-sapiens door de nacht dragen.

Ik kan me niet voorstellen wat ze je hebben aangedaan.

Ik kan me niet voorstellen hoe het voor jou voelt.

Ik voel de zwaartekracht naar me toe komen.

Ik ben slechts een gat in het weefsel van de scène.

Ik was de hele tijd maar een druppel in de oceaan.