Долго и ветрено - Эсчевский

А знаешь — всё, можно и не пытаться.

Не знаю как прощать, не знаешь как прощаться.

Честно — не помню, зачем всё надо,

Но постоянно калит что, либо что так неправильно.

Всё, что было тогда — не имеет смысла,

Видел тебя не так давно и ничего, вроде свыкся.

Осмыслил, что ты полная лярва, мышь бл*,

Эсче всегда писал диссы на бывших.

То, что всегда душило, будто неудачно, random,

Если я писал об этом, то так было надо.

Как для души, что-то типа: не повторюсь, запомнил

Привкуса меланхолии в самых душных флаконах.

Во всей горечи, разочаровании,

Пренебрегаю мыслью что и ты будешь такая.

Поэтому может и повторюсь: ну что, проваливай.

В твоей башке навалено грязи так, что не радует.

Вообще.

А личико прочит лещей,

Щебень твоей души всегда был мне не по душе.

И если калит, то только память за отноше,

Всё, что светит — торшер, всё что горит — туши.

Медленно, медленно небо спустилось к нам.

Долго и ветрено, долго и… путало наши следы.

Медленно, медленно небо спустилось к нам.

Долго и ветрено, долго и… путало наши следы.

И неуверенно, шагами верными, так осторожно…

En weet je - dat is het, je hoeft het niet te proberen.

Ik weet niet hoe ik moet vergeven, jij weet niet hoe je afscheid moet nemen.

Eerlijk gezegd weet ik niet meer waarom alles nodig is,

Maar er brandt constant iets, of er is iets zo mis.

Alles wat er toen gebeurde slaat nergens op,

Ik zag je nog niet zo lang geleden en niets, ik schijn er aan gewend te zijn geraakt.

Ik realiseerde me dat je een complete lyarva bent, een muis bl *,

Esche schreef altijd diss over exen.

Wat altijd stikte, alsof het onsuccesvol was, willekeurig,

Als ik erover schreef, dan was het nodig.

Wat betreft de ziel, zoiets als: ik zal mezelf niet herhalen, ik herinner het me

Een smaak van melancholie in de benauwdste flessen.

In alle bitterheid, teleurstelling,

Ik negeer de gedachte dat je zo zult zijn.

Daarom mag ik herhalen: nou, verdwaal.

Je hoofd is zo opgestapeld met vuil dat het niet bevalt.

Over het algemeen.

En het gezicht leest brasem,

Het puin van je ziel is nooit naar mijn zin geweest.

En als het vuurt, is alleen het geheugen van belang,

Alles wat schijnt is een staande lamp, alles wat brandt zijn karkassen.

Langzaam, langzaam kwam de lucht naar ons toe.

Lang en winderig, lang en... verwarde onze sporen.

Langzaam, langzaam kwam de lucht naar ons toe.

Lang en winderig, lang en... verwarde onze sporen.

En onzeker, met zekere stappen, zo voorzichtig...