Улицы города - Ермен Анти

Когда отступает зима

И на смену ей приходит апрель

Красотою тёплых душевных дней,

Когда тебя ломит и рвёт на куски.

Когда ты поёшь как раненый зверь,

Когда из тебя струится ручей

И что-то тревожно стучит внутри —

Это сердце опять начинает жить.

Подобно всем тем, кто лишился тревожного сна,

Оставляя другим возможность помнить и выбирать.

Улицы города, в степь уходящие,

Чёрный уставший снег, всё настоящее.

Ветер принёс с собой и обогрел теплом,

Снова поёт земля под проливным огнём

последней весны…

Когда тебе снится война,

Hапоминая собою смех,

И в небе кровавая светит луна,

И ей всё равно, кто будет жить здесь.

Пусть музыка льётся широкой рекой,

Одни любят смерть, а другие покой,

И мысли уносят куда-то вдаль,

И все горизонты равны нулю.

Крепчает рассвет, отступает холодная мгла.

И в каждом движении, в каждом жесте —

Надежда на то, что всё это не зря.

Улицы города, в степь уходящие,

Чёрный уставший снег, всё настоящее.

Ветер принёс с собой и обогрел теплом,

Снова поёт земля под проливным огнём

последней весны…

Когда перестанешь жалеть

О том, что мог бы добить себя,

Услышишь голос, рванёшь за ним,

И этот голос издалека.

Уставший путник бредёт домой,

Ещё одна тыловая вша

Довольна тем, что ей завтра жить

И просыпаться к семи утра.

В бескрайних полях потеряться и не найти

Всё то, что когда-то пытался понять

И в конечном итоге спасти.

Улицы города, в степь уходящие,

Чёрный уставший снег, всё настоящее.

Ветер принёс с собой и обогрел теплом,

Снова поёт земля под проливным огнём

последней весны…

Wanneer de winter zich terugtrekt

En April komt hem vervangen

De schoonheid van warme spirituele dagen,

Wanneer je breekt en aan stukken scheurt.

Wanneer je zingt als een gewond dier

Wanneer er een stroom uit je stroomt

En er klopt iets verontrustends naar binnen -

Dit hart begint weer te leven.

Net als al degenen die een verontrustende slaap hebben verloren,

Anderen laten onthouden en kiezen.

De straten van de stad, vertrekkend naar de steppe,

Zwarte vermoeide sneeuw, alles is echt.

De wind bracht het met zich mee en verwarmde het met warmte,

Opnieuw zingt de aarde onder zwaar vuur

vorige lente...

Wanneer je droomt van oorlog

Herinnerend aan het lachen,

En de bloedige maan schijnt aan de hemel,

En het maakt haar niet uit wie hier woont.

Laat de muziek stromen als een brede rivier

Sommigen houden van de dood, anderen houden van vrede,

En gedachten brengen me ergens ver weg,

En alle horizonten zijn gelijk aan nul.

De dageraad wordt sterker, de koude waas trekt zich terug.

En in elke beweging, in elk gebaar -

Hoop dat dit alles niet voor niets is.

De straten van de stad, vertrekkend naar de steppe,

Zwarte vermoeide sneeuw, alles is echt.

De wind bracht het met zich mee en verwarmde het met warmte,

Opnieuw zingt de aarde onder zwaar vuur

vorige lente...

Wanneer je stopt met spijt te hebben

Over het feit dat ik mezelf kon afmaken,

Je hoort een stem, je rent er achteraan,

En deze stem van ver.

De vermoeide reiziger dwaalt naar huis,

Nog een achterluis

Tevreden dat ze morgen zal leven

En om zeven uur 's ochtends wakker worden.

In eindeloze velden om te verdwalen en niet gevonden te worden

Alles wat ik ooit heb geprobeerd te begrijpen

En uiteindelijk sparen.

De straten van de stad, vertrekkend naar de steppe,

Zwarte vermoeide sneeuw, alles is echt.

De wind bracht het met zich mee en verwarmde het met warmte,

Opnieuw zingt de aarde onder zwaar vuur

vorige lente...