Am heiligen Hain - Erdling

Die Sonne sagt es nicht

Scheint nur stetig ins Gesicht

Glühend heiß ihr grelles Licht

Brennt ins Erdreich ihr Gedicht

Und die Sonne sagt es nicht

Ins zerfror’ne Herz sie sticht

Tief im Herz, da bricht ihr Licht

Reflektiert in jeder Gischt

Das Licht so warm an diesem Ort

Spricht zu dir kein einz’ges Wort

Legt sich ruhig auf Berg und Fjord

Und zum Abend zieht es fort

Wo die Eschen blüh'n

Ein Platz wie für die Ewigkeit

Der Boden noch so unberührt

Am Grenzpunkt zwischen Raum und Zeit

Am heiligen Hain

Vor dem ewigen Schrein

Sind Tod und Leben längst vereint

Wo die Sonne immer scheint

Die Macht die in ihm ruht

Atemzug für Atemzug

Am letzten grünen Platz auf Erden

Dort will ich sterben

Auch der Mondschein sagt es nicht

Leuchtet sanft auf mein Gesicht

Streicht sachte übers Firmament

Durch Wolken wie aus Pergament

Grob der Wind auf meiner Haut

Schwarze Luft sich aufgestaut

Die Atmosphäre menschgemacht

Im Herzen eine Wunde klafft

Wo die Eschen blüh'n

Ein Platz wie für die Ewigkeit

Der Boden noch so unberührt

Am Grenzpunkt zwischen Raum und Zeit

Am heiligen Hain

Am heiligen Hain, vor dem ewigen Schrein

Sind Tod und Leben längst vereint

Wo die Sonne immer scheint

Die Macht die in ihm ruht

Atemzug für Atemzug

Am letzten grünen Platz auf Erden

Dort will ich sterben

De zon zegt het niet

Schijnt gewoon gestaag in het gezicht

Zijn felle licht is gloeiend heet

Brandt haar gedicht in de grond

En de zon zegt het niet

Ze steekt in het bevroren hart

Diep in het hart breekt hun licht

Reflecteert in elke spray

Het licht zo warm op deze plek

Zegt geen woord tegen je

Ligt rustig op berg en fjord

En 's avonds gaat het weg

Waar de essen bloeien

Een plek voor de eeuwigheid

De grond nog zo onaangeroerd

Op de grens tussen ruimte en tijd

Bij het heilige bos

Voor het eeuwige heiligdom

Dood en leven zijn al lang verenigd

Waar de zon altijd schijnt

De kracht die in hem rust

adem voor adem

Op de laatste groene plek op aarde

Ik wil daar sterven

Zelfs het maanlicht zegt het niet

Licht zacht op mijn gezicht

Strijk zachtjes over het firmament

Door wolken als perkament

Ruwe de wind op mijn huid

Zwarte lucht opgehoopt

De door de mens gemaakte sfeer

In het hart is een gapende wond

Waar de essen bloeien

Een plek voor de eeuwigheid

De grond nog zo onaangeroerd

Op de grens tussen ruimte en tijd

Bij het heilige bos

Bij het heilige bos, voor het eeuwige heiligdom

Dood en leven zijn al lang verenigd

Waar de zon altijd schijnt

De kracht die in hem rust

adem voor adem

Op de laatste groene plek op aarde

Ik wil daar sterven