Эскизы боли - Epitimia

В безжизненной дымке ночей

Окунается взгляд в лунную гладь.

Немой пустотой дух мой томим,

Вновь пытаясь ее оковы сорвать

И тенью

Крадется сомненье в бессмертии дня

С одинокой печалью в единстве сплетения,

Все живое во мне хороня.

В бездыханном теле моем

Томятся болью укрытые сны.

Они живут во мне полотном,

На котором рисуют рубцами мечты.

Стылый ветер, рассекая лицо,

Поднимает опавшие листья.

Осень пишет картину на теле моем,

Макая в бездну засохшею кистью.

И в бурном, но вязком потоке

Ложится мысль кровью на лист.

Предо мной мутною краской

Предстает вся моя жизнь…

In de levenloze waas van nachten

De blik duikt in het maanoppervlak.

Mijn geest wordt gekweld door stomme leegte,

Opnieuw proberen haar boeien te breken

en schaduw

Twijfel sluipt de onsterfelijkheid van de dag binnen

Met eenzaam verdriet in de eenheid van de plexus,

Alle levende wezens zijn in mij begraven.

In mijn levenloze lichaam

Verborgen dromen kwijnen weg in pijn.

Ze leven in mijn canvas,

Waarop dromen zijn geschilderd met littekens.

De koude wind, die door het gezicht snijdt,

Heft gevallen bladeren op.

De herfst schrijft een foto op mijn lichaam,

Met een opgedroogde borstel de afgrond induiken.

En in een stormachtige maar stroperige stroom

De gedachte valt als bloed op het blad.

Voor mij modderige verf

Mijn hele leven lijkt...