Black Cobra - Ephemeral Ocean

Why is it so hard?

Losing a glimpse of hope

Abortion or infertility

Claws of hours move an emptiness

Disturbing the ashes of my love

Non-existence seen in their faces

Beyond my space, within my life

The tunes of loneliness I whisper

And hear nothing, but endless silence

Like a black cobra you’re tempting all around

Don’t need more this snakebite the antidote

With a great sorrow I start to realise

That your poison always heals me

The simple choice

To get rid of my thoughts

Burning bridges instead of building walls

I should disappear and follow the setting sun

Why is it so cold?

At a silver dawn

Actions are more than that signs

Up on a ladder can touch my naked soul

And you will see your reflection

Non-existence seen in their faces

Beyond my space, within my life

The tunes of loneliness I whisper

And hear nothing, but endless silence

Let it die!

What we would ask them?

What are you waiting for?

They have been frozen

What goes around comes around

A silent murder is a perfect crime

But one day truth surfaces

We’ll be forgiven and put to death

Feel it!

All these years of dying

Have built a temple of lies

Heaven hears my cries but does nothing

Immense vacuum is in my eyes

Please, kiss me one more time

Please sting me again

Sting me again

Waarom is het zo moeilijk?

Een glimp van hoop verliezen

Abortus of onvruchtbaarheid

Urenklauwen verplaatsen een leegte

De as van mijn liefde verstoren

Niet-bestaan ​​gezien in hun gezichten

Voorbij mijn ruimte, in mijn leven

De deuntjes van eenzaamheid fluister ik

En hoor niets, maar eindeloze stilte

Als een zwarte cobra verleid je overal

Meer heb je deze slangenbeet niet nodig als tegengif

Met een groot verdriet begin ik te beseffen

Dat jouw gif me altijd geneest

De simpele keuze

Om van mijn gedachten af ​​te komen

Bruggen verbranden in plaats van muren bouwen

Ik zou moeten verdwijnen en de ondergaande zon volgen

Waarom is het zo koud?

Bij een zilveren dageraad

Acties zijn meer dan dat tekenen

Op een ladder kan mijn naakte ziel raken

En je zult je spiegelbeeld zien

Niet-bestaan ​​gezien in hun gezichten

Voorbij mijn ruimte, in mijn leven

De deuntjes van eenzaamheid fluister ik

En hoor niets, maar eindeloze stilte

Laat het doodgaan!

Wat zouden we ze vragen?

Waar wacht je op?

Ze zijn ingevroren

Wat rondgaat, komt rond

Een stille moord is een perfecte misdaad

Maar op een dag komt de waarheid boven water

We zullen vergeven en ter dood gebracht worden

Voel het!

Al die jaren van sterven

Heb een tempel van leugens gebouwd

De hemel hoort mijn geschreeuw, maar doet niets

Er is een immens vacuüm in mijn ogen

Kus me alsjeblieft nog een keer

Prik me alsjeblieft nog een keer

Steek me nog eens