Nachtgedanken - Enid

Dunkele Schwaden durchziehen das Land,

Und sie wabern und w¤lzen sich langsam voran.

Sie kriechen durch W¤lder, durch Sumpf und Morast,

Sie durchwaten die Auen in schleichender Hast.

Und verschlungen wird alles, die Nacht zieht heran,

Durchdringend, doch endlich, die drohende Wand.

Dјster, entsetzlich scheint alles zu sein,

Und voll drјckender Stille der Geist ist erfјllt.

Sich bergen, verbergen an sicherem Ort,

Sich verstecken, bedecken in w¤rmendem Hort.

Und vergessen, verdr¤ngen, von «ngsten zerwјhlt,

Das m¶cht'man, doch sinnlos wird’s sein.

Vergessen, verschlungen der schimmernde Tag,

Und hinfort und vergangen das w¤rmende Licht,

Nur langsam vertraut sich, den «ngsten verborgen,

Nur langsam das Auge den n¤chtlichen Sorgen.

Und kaltes und m¤chtiges schw¤chliches Licht,

Verhalten es scheint auf den atmenden Sarg.

Drohend, verletzlich, erhaben zugleich,

Es erhebt sich das Leben in schwarzem Gewand.

Die W¤lder, die Auen, der Sumpf, das Dickicht,

Die Felder erstehen in neuem Gesicht.

Es erhebt sich, was eben im Dunkel verschwand,

Die Lande sind finster, doch unendlich reich.

Es erhebt sich, was eben im Dunkel verschwand,

Die Lande sind finster, doch unendlich reich.

Dunkele Schwaden durchziehen das Land,

Und sie wiegen und winden sich langsam davon.

Sie schweben hinfort јber Flјsse und Seen,

Sie verschwinden, entfliehen als sei nichts gescheh’n.

Und sie weichen den Kr¤ften der steigenden Sonn',

Der Morgen erobert das schlummernde Land.

Donkere zwaden doorkruisen het land,

En ze zwaaien en rollen langzaam.

Ze kruipen door bossen, door moerassen en moerassen,

Ze waden langzaam door de weilanden.

En alles is verzwolgen, de nacht nadert,

Doordringend, maar uiteindelijk, de dreigende muur.

Donker, verschrikkelijk alles lijkt te zijn

En vol beklemmende stilte is de geest vervuld.

verstoppen, verstoppen op een veilige plaats,

Verstop je, bedek je met warme schat.

En vergeten, onderdrukt, verstoord door angsten,

Men zou dat wel willen, maar het zal zinloos zijn.

Vergeten, de glinsterende dag opgeslokt

En weg en weg het verwarmende licht,

Vertrouwt zichzelf slechts langzaam, verborgen voor "angsten,

Gewoon langzaam het nachtelijke verdriet.

En koud en machtig zwak licht,

Gedrag het verschijnt op de ademhalingskist.

Dreigend, kwetsbaar, subliem tegelijk,

Het leven verrijst in zwarte gewaden.

De bossen, de weiden, het moeras, het struikgewas,

De velden verschijnen in een nieuw gezicht.

Wat net in het donker verdween, stijgt op,

De landen zijn donker, maar oneindig rijk.

Wat net in het donker verdween, stijgt op,

De landen zijn donker, maar oneindig rijk.

Donkere zwaden doorkruisen het land,

En ze zwaaien en kronkelen langzaam weg.

Voortaan zweven ze over rivieren en meren,

Ze verdwijnen, vluchten alsof er niets is gebeurd.

En ze wijken voor de krachten van de rijzende zon,

De ochtend verovert het sluimerende land.