Iridescent - Earth Moves

I watched it rotating thousands of times,

but you wore it so effortlessly.

Casting shadows while hoping that I shifted pins in your breaking skin.

You held the words on the tip of your tongue

a constant with change, a mind rearranged

'if that’s what it takes'.

Promises are worthless if they’re kept in a glass cage.

I remember when we first locked eyes;

it was dark inside me but you turned on a light.

I remember how my focus changed;

you seemed clear in a familiar haze.

You were a friend from the very first word.

I felt adrift now that seems absurd.

I could hold you in a trance these days

I took the time to learn you from the look on your face.

To the way we embrace, I’ve a know of your touch.

I know what you need when you’re emotionally stuck.

I know you better than I know myself.

it’s tiring relying on a ghost for help.

As we get older does our history change?

Who scores the failure?

Who takes the blame?

Do secrets stay whispers forever?

I try to speak with a mouth of leather.

(You held the question, luminescent and still

parallels creeping under the cracks in my skin)

I try to speak with a voice unheard,

I feel alone in a room full of people.

Can’t forget it with a body of burns.

Try swimming in a soul so evil,

try laying in a hate filled grave,

try scratching at skin deep scars,

try sleeping in the bed you made,

is honesty an untold art?

I’ve known since the instant you told me

(if that’s what it takes)

that I would let go.

Ik heb het duizenden keren zien draaien,

maar je droeg het zo moeiteloos.

Schaduwen werpen terwijl ik hoopte dat ik spelden in je brekende huid verschoof.

Je hield de woorden op het puntje van je tong

een constante met verandering, een herschikte geest

'als dat ervoor nodig is'.

Beloften zijn waardeloos als ze in een glazen kooi worden bewaard.

Ik herinner me dat we voor het eerst onze ogen sloten;

het was donker in mij, maar je deed een licht aan.

Ik herinner me hoe mijn focus veranderde;

je leek helder in een vertrouwde waas.

Je was vanaf het eerste woord een vriend.

Ik voelde me op drift, dat lijkt absurd.

Ik zou je tegenwoordig in trance kunnen houden

Ik heb de tijd genomen om je te leren van de blik op je gezicht.

Zoals we elkaar omarmen, ken ik je aanraking.

Ik weet wat je nodig hebt als je emotioneel vastzit.

Ik ken jou beter dan ik mezelf ken.

het is vermoeiend om op een geest te vertrouwen voor hulp.

Verandert onze geschiedenis naarmate we ouder worden?

Wie scoort de mislukking?

Wie neemt de schuld op zich?

Blijven geheimen voor altijd gefluisterd?

Ik probeer te praten met een mond van leer.

(Je hield de vraag vast, lichtgevend en stil)

parallellen die onder de scheuren in mijn huid kruipen)

Ik probeer te praten met een stem die niet wordt gehoord,

Ik voel me alleen in een kamer vol mensen.

Kan het niet vergeten met een lichaam van brandwonden.

Probeer te zwemmen in een ziel die zo slecht is,

probeer in een met haat gevuld graf te liggen,

probeer te krabben aan diepe huidlittekens,

probeer te slapen in het bed dat je hebt opgemaakt,

is eerlijkheid een onnoemelijke kunst?

Ik weet het al vanaf het moment dat je het me vertelde

(als dat ervoor nodig is)

dat ik zou laten gaan.