Portraits of Decay - Dust Bolt

Blood that’s dropping silently

Washed away beneath dead leaves

Storms are weeping desperate cries

A world that’s dying

Right before our eyes

But yet another day we are crumbling away

As time attests its impact in the mirror of decay

The bottles are speaking volumes

To nurse the pain of change

As grounds that once seemed solid decided just to fade

I can see it’s coming near disease

When all that’s seeded once grew wide becomes your enemy

As we burn all that is left to be

Light a fire burning down the rest of me

Our hands are bound in fury and the seas

Seem to with this dying day

With these portraits of decay

How should I catch the light when I can’t even catch myself

Too far away clarity seems distant with this cold abandoned hell

And we take and we take but who cares who’s to give

If we lose our hearts did we ever exist

It just feels like an edgeless dagger stinging into the ribs

I can see it’s crawling nearer, a cold disease

When all that’s seeded once grew wide becomes your enemy

As we take all that is left to be

Drink my blood and eat the rest of me

The plants are dug in fury and the seas

To enslave the ways of this dying breed

I wonder if it matters if I leave or if I stay

Will it get worse or just a painful other day

With these portraits of decay

The plants are dug in fury and the seas

To enslave the ways of this dying breed

I wonder if it matters if I leave or if I stay

Will it get worse or just a painful other day

With these portraits of decay

Bloed dat stilletjes druppelt

Weggespoeld onder dode bladeren

Stormen huilen wanhopige kreten

Een wereld die sterft

Recht voor onze ogen

Maar weer een dag dat we aan het afbrokkelen zijn

Naarmate de tijd de impact ervan bevestigt in de spiegel van verval

De flessen spreken boekdelen

Om de pijn van verandering te verzachten

Omdat een grond die ooit solide leek, besloot om gewoon te vervagen

Ik zie dat het in de buurt van ziekte komt

Wanneer alles wat eenmaal is gezaaid, breed is geworden, wordt je vijand

Terwijl we alles verbranden wat er nog moet zijn

Steek een vuur aan dat de rest van mij verbrandt

Onze handen zijn gebonden in woede en de zeeën

Lijkt te met deze sterfdag

Met deze portretten van verval

Hoe moet ik het licht opvangen als ik mezelf niet eens kan vangen?

Te ver weg lijkt duidelijkheid ver weg met deze koude verlaten hel

En we nemen en we nemen, maar wat maakt het uit wie er geeft?

Als we ons hart verliezen, hebben we dan ooit bestaan?

Het voelt gewoon als een scherpe dolk die in de ribben steekt

Ik zie dat het dichterbij kruipt, een verkoudheidsziekte

Wanneer alles wat eenmaal is gezaaid, breed is geworden, wordt je vijand

Omdat we alles nemen wat er nog moet zijn

Drink mijn bloed en eet de rest van mij op

De planten zijn gegraven in woede en de zeeën

Om de manieren van dit uitstervende ras tot slaaf te maken

Ik vraag me af of het uitmaakt of ik vertrek of blijf

Wordt het erger of een andere dag pijnlijk?

Met deze portretten van verval

De planten zijn gegraven in woede en de zeeën

Om de manieren van dit uitstervende ras tot slaaf te maken

Ik vraag me af of het uitmaakt of ik vertrek of blijf

Wordt het erger of een andere dag pijnlijk?

Met deze portretten van verval