The Minimum - Diorama

From the inside to the outside

It’s a long way and it seems quite

Disproportionate to the dullness

Of the moment and its equipoise

Rearrange me, get me ready

Feel my heartbeat vibrating

Reverberating like the tails of

A dream that no one is remembering

Too high, too fast, too far

Reduce me to the minimum

The nothing after something

The calm after the storm

Too high, too fast, too far

Reduce me to the minimum

And put a weary smile

On the face of the earth

Lift me up, I’m disappointed

Throw me down and say you’re with me

Under the radar out of eyeshot

Never fretful, never tiresome

In a nutshell, down the Yukon

Hibernating in seclusion

And I know I’m asking too much

But I don’t think it’s impossible

Van binnen naar buiten

Het is een lange weg en het lijkt nogal

Niet in verhouding tot de saaiheid

Van het moment en zijn evenwicht

Herschik me, maak me klaar

Voel mijn hartslag trillen

Weerkaatsend als de staarten van

Een droom die niemand zich herinnert

Te hoog, te snel, te ver

Beperk mij tot het minimum

Het niets na iets

De stilte na de storm

Te hoog, te snel, te ver

Beperk mij tot het minimum

En tover een vermoeide glimlach

Op de aardbodem

Til me op, ik ben teleurgesteld

Gooi me neer en zeg dat je bij me bent

Onder de radar uit oogschot

Nooit zenuwachtig, nooit vermoeiend

In een notendop, langs de Yukon

Overwinteren in afzondering

En ik weet dat ik te veel vraag

Maar ik denk niet dat het onmogelijk is