Разрушенный храм - Демо

Осколки сна, поздняя весна,

Из закрытых глаз два ручья серебра.

Твоя черта подо мной прошла,

Я её сама разорвать не смогла.

Растворяясь в пространстве, я увижу

Каплю света в твоей руке.

Эту боль я оставлю себе,

Подчиняясь странной игре.

Мне не хочется думать, не хочется знать,

Как могли мы с тобой своё счастье проспать,

Уничтожить любовь, превратив её в хлам,

И бросить к ногам, как разрушенный храм.

Вся жизнь моя осень и зима,

Боль с тобой пришла, пустотой замела.

Ты так хотел, чтоб твоей была,

Но в сердце лёд, лишь кусочками льда.

Пробуждая сознанье, я услышу

Голос страха в своей судьбе.

Slaapscherven, late lente

Uit gesloten ogen, twee stromen zilver.

Je lijn ging onder mij voorbij

Ik kon het zelf niet breken.

Oplossen in de ruimte, ik zal zien

Een druppel licht in je hand.

Ik laat deze pijn aan mezelf over

Onderwerping aan een vreemd spel.

Ik wil niet denken, ik wil het niet weten

Hoe konden jij en ik ons ​​geluk verslapen,

Vernietig liefde door er afval van te maken

En gooi het voor je voeten als een verwoeste tempel.

Mijn hele leven is herfst en winter,

Pijn kwam met je mee, bedekt met leegte.

Je wilde zo graag de jouwe zijn,

Maar er is ijs in het hart, alleen stukjes ijs.

Ontwakend bewustzijn, ik zal horen

De stem van angst in je lot.