Reflections - Delta

The family I had has crumbled in the palms of my hands

I didn’t even have the chance to say my last goodbyes to them

The memories lie in the mist of darkness

I witness the fall of a man

Fixated on the reflections of my memory

I walk this endless goddamn line

And know that I won’t get to feel again

Purify the sense of hope that i have lost in time before my eses

Replacing progress with only engulfing sights that

Crucify the last remaining the lives that have surpassed the rising tides

It’s just the making for what we seem to think it’s right

Before the time must come we have to question our existence

Mystified by all the vance lies that have approached before my eyes

Replacing progress with bitter feelings of remorse

I’ve never felt so alone

No where to go and no place to call my home

All the people I’ve loved are gone descending me into the fires of desolation

If I could turn back the hands of time

I would have changed and lived my life right

All the star would align to know

how it was meant to be

and how it would have saved me

EAGH

I refuse to see the day that I will be stricken downwards

I am only a man

Consumed by darkness and engulfed by regrets

Death entices an internal struggle

All the times we could have had will forever be sworn by secrecy

Intermit my only chance to say all that you really meant to me

I refuse to make myself believe

In everything that seems so serene

This complication proves that immortality lies in the heart of the beholder’s

mind

But I have nothing.

Running blind from deprecating mind sets

And I swear I’ll get my fucking chance

To find my own way home

De familie die ik had is in de palmen van mijn handen verbrokkeld

Ik heb niet eens de kans gehad om afscheid van ze te nemen

De herinneringen liggen in de mist van de duisternis

Ik ben getuige van de val van een man

Gefixeerd op de reflecties van mijn geheugen

Ik loop deze eindeloze verdomde lijn

En weet dat ik niet meer zal voelen

Zuiver het gevoel van hoop dat ik heb verloren in de tijd voor mijn eses

Vooruitgang vervangen door alleen overspoelende bezienswaardigheden die

Kruisig de laatst overgebleven levens die de opkomende getijden hebben overtroffen

Het is gewoon het maken van wat we lijken te denken dat het goed is

Voordat het zover is, moeten we ons bestaan ​​in vraag stellen

Verbijsterd door alle valse leugens die voor mijn ogen zijn naderbij gekomen

Vooruitgang vervangen door bittere gevoelens van wroeging

Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld

Geen waar te gaan en geen plek om mijn thuis te bellen

Alle mensen van wie ik heb gehouden, zijn verdwenen en laten me neerdalen in de vuren van verlatenheid

Als ik de tijd kon terugdraaien

Ik zou zijn veranderd en mijn leven goed hebben geleefd

Alle sterren zouden uitgelijnd zijn om te weten

hoe het bedoeld was

en hoe het me zou hebben gered

EAGH

Ik weiger de dag te zien dat ik naar beneden zal worden geslagen

Ik ben maar een man

Verteerd door duisternis en overspoeld door spijt

De dood lokt een interne strijd uit

Alle keren dat we hadden kunnen hebben, zullen voor altijd geheim zijn

Onderbreek mijn enige kans om alles te zeggen wat je echt voor me betekende

Ik weiger mezelf te laten geloven

In alles wat zo sereen lijkt

Deze complicatie bewijst dat onsterfelijkheid in het hart van de toeschouwer ligt

verstand

Maar ik heb niets.

Blind worden van het afkeuren van denkpatronen

En ik zweer dat ik mijn verdomde kans krijg

Om mijn eigen weg naar huis te vinden