Barcelona Nights - David Benoit, Jane Monheit

We’d been in love awhile,

But Barcelona made us one,

On the Festival of Mercy,

When the fountain was aflame.

Up on the highest hill,

I’d never felt a deeper thrill

Than the way you pulled me closer,

And the way you said my name.

I dream sweet dreams

Of the music in the plazas,

And the color of the lights,

When you and I

Shared love’s exhilaration

On those Barcelona nights.

We wandered endlessly,

Drank in the beauty of the place,

Saw the sketches of Picasso,

And the ruins underground.

We talked in wonderment

Of all the years alone we’d spent,

Grew silent, in amazement,

At the miracle we’d found.

I weep inside,

For the time when every evening

Brought a host of new delights.

Oh please, my love,

Don’t say we’ve lost the magic

Of those Barcelona nights.

How well you loved me then.

You could not bear to turn away,

But always kept returning

To ask for one more kiss.

You seem so different now,

Your manner pleasantly blasé.

My broken heart refuses

To believe we’ve come to this.

I dream sweet dreams

Of the music in the plazas,

And the color of the lights,

When you and I

Shared love’s exhilaration

On those Barcelona nights.

I dream sweet dreams

Of the music in the plazas,

And the color of the lights,

When you and I

Shared love’s exhilaration

On those Barcelona nights.

We waren een tijdje verliefd,

Maar Barcelona heeft ons één gemaakt,

Op het Festival van Barmhartigheid,

Toen de fontein in brand stond.

Op de hoogste heuvel,

Ik had nog nooit een diepere sensatie gevoeld

dan de manier waarop je me dichterbij trok,

En de manier waarop je mijn naam zei.

Ik droom zoete dromen

Van de muziek op de pleinen,

En de kleur van de lichten,

Wanneer jij en ik

De opwinding van gedeelde liefde

Op die avonden in Barcelona.

We dwaalden eindeloos rond,

Dronken in de schoonheid van de plaats,

Zag de schetsen van Picasso,

En de ruïnes onder de grond.

We spraken in verwondering

Van alle jaren die we alleen hadden doorgebracht,

Stilte, in verbazing,

Bij het wonder dat we hadden gevonden.

Ik huil van binnen,

Voor de tijd dat elke avond

Bracht een groot aantal nieuwe lekkernijen.

Oh alsjeblieft, mijn liefde,

Zeg niet dat we de magie verloren hebben

Van die Barcelona-avonden.

Wat hield je toen van me.

Je kon het niet verdragen om je af te wenden,

Maar bleef altijd terugkomen

Om nog een kus te vragen.

Je lijkt nu zo anders,

Je manier van doen is aangenaam blasé.

Mijn gebroken hart weigert

Om te geloven dat we hiertoe zijn gekomen.

Ik droom zoete dromen

Van de muziek op de pleinen,

En de kleur van de lichten,

Wanneer jij en ik

De opwinding van gedeelde liefde

Op die avonden in Barcelona.

Ik droom zoete dromen

Van de muziek op de pleinen,

En de kleur van de lichten,

Wanneer jij en ik

De opwinding van gedeelde liefde

Op die avonden in Barcelona.