Where Cold Winds Blow - Darkthrone

Where cold winds blow I was layed to rest

I can not reach my rusty weapons;

The blood and sword that guided my path

For they drowned in the sands of wisdom

I was, indeed, a king of the flesh

My blackened edges;

still they were sharp

Honoured by the carnal herdes

But asketh thou: closed are the gates?

My mind cut my winged weapons

The teeth that was my pride

And from the forest all would hear:

«Wisdom opens the gate for the king»

My weapons sighted — my tears they tasted

Summon my warriors — to the land of desire

To the domain of hate — where cold winds blew

For lust for hell — we rode with the north wind

Only I could accomplish a fucken self-deceit

There are only two paths — the mind or the sword

And the mind was open like the sights in a dream

But the sword was like a stone around my neck

I entered the soul of the snake

And slept with the armageddish whore

But without my throne and my weapons;

Where cold winds blow became my grave

Waar koude wind waait, lag ik te rusten

ik kan niet bij mijn roestige wapens;

Het bloed en het zwaard dat mijn pad leidde

Want ze verdronken in het zand van wijsheid

Ik was inderdaad een koning van het vlees

Mijn zwartgeblakerde randen;

toch waren ze scherp

Geëerd door de vleselijke kuddes

Maar u vraagt: zijn de poorten gesloten?

Mijn geest sneed mijn gevleugelde wapens af

De tanden waar ik trots op was

En uit het bos zou iedereen horen:

«Wijsheid opent de poort voor de koning»

Mijn wapens gezien - mijn tranen hebben ze geproefd

Roep mijn strijders op — naar het land van verlangen

Naar het domein van de haat - waar koude wind waaide

Voor lust naar de hel — we reden met de noordenwind

Alleen ik kon een verdomd zelfbedrog tot stand brengen

Er zijn maar twee paden: de geest of het zwaard

En de geest was open als de bezienswaardigheden in een droom

Maar het zwaard was als een steen om mijn nek

Ik ging de ziel van de slang binnen

En sliep met de armagedish hoer

Maar zonder mijn troon en mijn wapens;

Waar koude wind waaide werd mijn graf