Beneath the Moon Scars Above - Darkened Nocturn Slaughtercult

Evanescently glare of daytime wilting

Sets a glow nights mercerized finery.

What is emptiness?

What is vacuity?

Profound blue transmuting to utter black.

A barrow within nothingness, within

Swarthiness, within swarthiness

The silence of insanity struggling for

Oppressed inspiration, defeating the laws.

It’s existence in sore scent enriched

By mellow coldness

Beneath the Moon Scars Above

It is embracing the palsying heart,

Like sprouting roots in mouldy ground,

They’re reaching out into capacious vastness… vastness…

Like talons clawing into weak flesh.

Beneath the Moon Scars Above

Whilst yonder night, and all those

Yet to come… It will never stand still…

And in the distance it wafts fog.

And in the distance it wafts

Fog, wafts fog, wafts fog

Vluchtige schittering van verwelking overdag

Stelt een glow night gemerceriseerde opsmuk in.

Wat is leegte?

Wat is leegte?

Diep blauw transmuterend naar volslagen zwart.

Een kruiwagen in het niets, binnen

Zwartheid, binnen zwartheid

De stilte van de waanzin die worstelt voor

Onderdrukte inspiratie, het verslaan van de wetten.

Het is een verrijkte zere geur

Door zachte kou

Onder de maan Littekens hierboven

Het omhelst het verlamde hart,

Als ontspruitende wortels in beschimmelde grond,

Ze reiken naar een enorme uitgestrektheid... uitgestrektheid...

Als klauwen die in zwak vlees klauwen.

Onder de maan Littekens hierboven

Terwijl ginds nacht, en al die

Nog te komen… Het zal nooit stil staan…

En in de verte waait het mist.

En in de verte die zweeft

Mist, mist mist, mist mist